Dwór cierni i róż oczami Królika

Autor: Sarah J. Maas
Tytuł: [Dwór cierni i róż]
Oryginalny tytuł: [A court of thorns and roses]
Tom: 1
Wydawnictwo: Uroboros
Ilość stron: 524

Z potrawami jest już tak, że jeśli jedna z nich nam zasmakuje, powracamy do niej jak najczęściej. Myślimy o cudownym smaku, jaki pozostawia nam na języku i uczuciu, które towarzyszy nam przy lub też po jedzeniu. Przyjemność zasiana w naszym wnętrzu jest czymś niezmiernie miłym, daje nam cudowną świadomość tego, że jeśli znów zatęsknimy za ukochanym smakiem, zawsze możemy do niego wrócić.

Nie wiem jak Wy, ale ja uwielbiam sok pomarańczowy. To, że w zależności od owoców powstaje różny smak. Słodki? Kwaśny? A może… słodko–kwaśny? Reakcja naszych kubków smakowych zawsze pozostaje nieznana do momentu, aż nie spróbujemy. Mamy jakieś oczekiwania, ale końcowy rezultat zawsze zostaje niespodzianką. Nawet w głębinie słodkości można wyczuć nutkę kwasu, a w rozległym oceanie gorzkości – odrobinę słodyczy.

Właśnie tak można określić [Dwór cierni i róż] – porównując go do mojego ukochanego soku pomarańczowego. W środku znalazłam wiele różnych aromatów, atakujących kubki smakowe mojego czytelniczego zmysłu. Mieszankę słodyczy, kwasu czy też goryczy. Jednak… czy ta mieszanka nie była zbyt różnorodna?

Feyra urodziła się w dość zamożnej rodzinie. Razem z dwiema starszymi siostrami zasmakowała bogactwa i luksusu. Słodyczy, jakie wokół siebie roztaczają. Dlatego też trudno było jej przyzwyczaić się do ubóstwa, do jakiej przyszło im żyć po nieudanej próbie inwestycji ojca. Rodzina dziewczyny poznała co to głód, niepewność jutra, przeciskający się przez szczeliny domu zimny wiatr.

Myślicie pewnie, że głowa rodziny zajęła się swoimi córkami w odpowiedni sposób, zapewniła im chociaż minimalną ilość jedzenia do przeżycia czy też inne warunki. Otóż… nie. Nie zajęły się tym nawet starsze siostry Feyry, ale ona sama. Obietnica złożona jej matce leżącej na łożu śmierci przykazywała jej opiekę nad rodziną. Bohaterka nauczyła się polować i tak codziennie udawała się do lasu na poszukiwanie pożywienia.

To właśnie tam ujrzała wilka, którego zabicie odmieniło całe jej życie już na zawsze. Bo już następnego dnia, już po sprzedaniu cennej skóry zabitego zwierzęcia do niewielkiej chatki Feyry zawitał niespodziewany gość. Kolejny wilk. Dokładniej – fae, czarodziejska istota, w jego postaci. Żąda jej życia za życie swojego przyjaciela, którego zabiła. Rozkazuje dziewczynie iść z nim poza Mur, dzielący krainę ludzi od krainy fae.

Każdy z nas zna opowieść o Pięknej i Bestii. Nie trzeba jej nawet opisywać, aby zrozumieć ogólny koncept zawarty w tej historii. Najnowsze dzieło pani J. Maas opisuje się jako połączenie tejże baśni z legendami o czarodziejskich istotach. Miksujemy oba składniki i otrzymujemy cudowny egzemplarz [Dworu cierni i róż], liczący sobie nieco ponad pięćset stron. Jest to nasza potrawa przygotowana do konsumpcji. Mamy pewne oczekiwania wobec jej smaku, ale – jak już wcześniej wspominałam – wynik zostaje niespodzianką.

Lepiej umrzeć z uniesioną głową, niż płaszcząc się niczym nędzny robak.

Z twórczością Sary J. Maas spotkałam się po raz pierwszy. Tak, na półce już od jakiegoś pół roku czeka [Szklany tron], a koleżanka przypomina o tym, że miałam ten tytuł przeczytać już dawno. Ale książka ta zaginęła gdzieś wśród nowszych pozycji, potem pojawiły się dodatkowe lektury, a pierwszy tom popularnej serii autorki zostawiłam odłożony na wakacje razem z pozostałą jej twórczością. Do czasu, aż wśród majowych zapowiedzi nie pojawił się [Dwór cierni i róż].

Muszę przyznać – z początku byłam do tego tytułu nastawiona dość sceptycznie. Opinie zachęcały, podobnie jak oceny na książkowych portalach, ale czegoś mi brakowało w opisie. A przynajmniej do czasu, aż nie przestudiowałam go po raz enty. Dopiero wtedy spostrzegłam, że najnowsze dzieło pani J. Maas zapowiada się świetnie! Dlatego też nie czekałam dłużej z decyzją zakupu przy okazji Światowego Dnia Książki. Tym razem egzemplarz ten nie czekał na swoją opinię zbyt długo – postanowiłam przeczytać go jak najszybciej, aby uniknąć spoilerów (który, swoją drogą, i tak zafundowała mi koleżanka). Ale… co z moją opinią?

Ostrzegę już na początku: jeśli spodziewasz się z mojej strony krytyki, możesz wyjść. Drzwi są tam. [Dworu cierni i róż] chyba nie da się odpowiednio zasypać wadami, które w nim występują. Głównie dlatego, że tych wad tutaj nie znajdziemy.

Styl autorki nie jest prosty, ale czyta się go lekko i przyjemnie. Już na pierwszych stronach widać, że J. Maas celowo rzucała gdzieniegdzie przestarzałymi słowami, dając nam odczuć klimat powieści. Znajdziemy tu krztynę humoru, która sprawi, że uśmiechniemy się pod nosem. Ale jak dobrze wiemy, nie ma słodyczy bez goryczy – nie zabraknie tutaj także sytuacji, przywołujących łzy na spotkanie ze światem zewnętrznym. Wielkim plusem, o którym nie mogłabym nie wspomnieć są opisy. Gdyby określić je jednym słowem, byłoby to „cudowne”. Nasz umysł sam podsuwa nam odpowiednie obrazy. Język użyty przy opisywaniu jest barwny oraz obrazowy, a słownictwo nie pozostawia nic do życzenia. Mając do czynienia z tak wspaniałym kunsztem pisarskim, każde kolejne słowo wydaje się być dla nas dziełem sztuki.

Nie wstydź się nawet przez chwilę robienia tego, co przynosi ci radość.

Ponadto miałam do czynienia z kolejną lekturą zawierającą nietuzinkowych bohaterów. Pod tym względem mogłabym zacząć całować autorkę po rękach – głównie za Rhysanda, ukochanego, cudownego Rhysanda, któremu pozostało mi tylko oddać szczątki mojego serca. Zaczęłam jednak od tyłu, dlatego też szybko powracam do początku – głównej bohaterki.

Feyra jest jedną z naprawdę nielicznych żeńskich postaci, którym nie trzeba co parę stron przypominać za pomocą patelni o godności, jaką przecież posiada. Muszę wręcz przyznać, że przez większość czasu naprawdę ją polubiłam. Nie zapominała o porzuconej z konieczności rodzinie, martwiła się o nią i dotrzymywała złożonej tajemnicy, a jednocześnie nie pozwalała popychać się wszystkim wokół czy robić z siebie kozła ofiarnego. Zadziorna, o ciętym języku, który bardzo przypadł mi do gustu, kamiennym sercu i chwilami głupoty, którymi mnie irytowała. Ale były to przecież tylko chwile. Można je spokojnie wybaczyć, zważając na ogólny zarys powieści.

Głównym bohaterem męskim jest tutaj Tamlin, kolejny fikcyjny mąż do mojej powiększającej się kolekcji. Fae wysokiego rodu, książę Dworu Wiosny, skryty przed światem pod maską, podobnie jak wszyscy inni jego poddani. Nie umiem opisać charakteru tego fae, ale bez wątpienia mogę uznać go za wspaniały – w końcu nie bez powodu chłopak zdobył moje serce i teraz walczy o nie razem z Rhysem. Jesteście ciekawi, kto wygra? Cóż, ja też. Ale skoro już mowa o Rhysandzie…

Nie wiem jak innym, ale mi postać wspomnianego już parę razy Rhysa niesamowicie się spodobała. Pięknego, jednak niebezpiecznego, uwikłanego w swoje własne gierki, ukryte przed innymi. Niektórym może będzie przeszkadzać jego charakter i pochodzenie, w końcu był on w jakiś sposób kreowany na „tego złego”. Jak niektórzy dobrze wiedzą – kocham dobrze wykreowane czarne charaktery. Fakt faktem, że tutaj była nią raczej inna postać, aczkolwiek muszę przyznać, że ją też polubiłam. Mogłabym mówić więcej na ten temat, ale… spoilery krzyczą! Grzechem byłoby zdradzić parę ważnych faktów z tak genialnej książki!

Jeśli chodzi o bohaterów, warto także wspomnieć o nietuzinkowych drugoplanowcach, takich jak Lucien – kolejna postać, której chyba nie da się nie lubić. W porządku, przyznaję – z początku za nim nie przepadałam. Ale w miarę jak Feyra nabierała do niego zaufania, robiłam to także ja, aż w końcu mogłam nazwać rudowłosego fae swoim książkowym przyjacielem.

Sam pomysł na powieść może wydawać się z początku niezbyt oryginalny. Jednak nie pozwólcie się zwieść i dajcie fabule szansę, a nie pożałujecie. Znajdziecie doskonały, nieprzesłodzony wątek miłosny, doskonale wykreowany magiczny świat, akcję oraz liczne niespodzianki. Niektóre rzeczy dało się przewidzieć, aczkolwiek nie zepsuło to mojego ogólnego odbioru. Zakończenie nadrabiało wszystko. Niby jasne, ale… nie do końca. Dlatego też niecierpliwie będę czekać na drugą część. Mam szczerą nadzieję, że w Polsce ukaże się ona najpóźniej w przyszłym roku, nawet jeśli chciałabym poznać dalsze losy bohaterów już teraz. Właśnie to jest najgorsze w czytaniu nowo wydanych książek – jesteśmy zmuszeni czekać na kolejną część.

Trudno jest mi pisać tę recenzję. Dlaczego? Bo w książkach, które nam się nie spodobały, wytkniemy odpowiednie błędy i ponarzekamy trochę na styl. Z kolei świetne powieści wywołujące w nas burzę uczuć jest niełatwo opisać. Należy ubrać emocje w słowa. Mogę w tej recenzji zachwalać [Dwór cierni i róż] ile tylko zechcę, ale i tak nie zdołam dokładnie odzwierciedlić tego, jak bardzo lektura powieści Sary J. Maas mi się spodobało. Dlatego podsumuję to w paru słowach: jesteś fanem powieści fantastycznych, romansu, niesamowitego stylu czy też dobrze wykreowanych bohaterów? Czy na twojej półce czeka już najnowsze dzieło pani J. Maas? Nie?

W takim razie narzucaj na siebie płaszcz, zdobądź pieniądze (napadnij na bank czy coś w tym stylu) i leć do najbliższej księgarni. A potem pozwól tamtemu światu pochłonąć się bez reszty…

- Czy nie sypiasz nocami, aby przygotować sobie świeży zapas ciętych ripost na kolejny dzień?

Podsumowując:

[Dwór cierni i róż] to doskonała lektura dla każdego fana fantastyki i nie tylko. Mamy do czynienia ze świetnym stylem autorki, niesamowitą historią oraz nietuzinkowymi, realnymi bohaterami, którzy nie są ideałami, ale ludźmi (czy też fae) popełniającymi błędy. Powieść pozostawia po sobie czytelniczego kaca, który będzie trwał do premiery drugiej części w Polsce, jednak warto narazić się na takie niebezpieczeństwo i poznać przedstawione w książce losy Feyry. 

Moja ocena:

Książki należące do serii Program:

∙ [Dwór cierni i róż] ∙ [Dwór mgły i furii] (w przygotowaniu) ∙ [???]

Książka ma zaszczyt brać udział w wyzwaniu Przeczytam 52 książki w 2016 roku.

Przypominam o poście z Q&A, w którym możecie zadawać nam pytania! Macie czas do końca maja. :)

***