Bluszczowe sekrety, czyli osiem faktów o Króliku!

Witajcie!

Jeśli tym razem spodziewaliście się z mojej strony recenzji, to muszę Was niestety rozczarować. Ze względu na to, że ostatnimi czasy jestem zawalona po brzegi – głównie nauką – nie mam zbyt wiele czasu na czytanie, a czasem także na fanpage, dlatego też w niektóre dni milczę. W tym tygodniu musiałam także przerobić lekturę, co wykluczyło także czytanie tego, co chcę, jednak spokojnie – w ruch poszło „Po drugiej stronie kartki” i jestem już w jakiejś… jednej czwartej całości? Ktoś mógłby spytać, dlaczego to tak wszystko wyjaśniam i w ogóle, ale… hej! To w końcu jakiś fakt o mnie! Dodatkowo czuję się w takiej sytuacji trochę winna, zostawiając w sumie sporą część zajęć blogowych #Ivy. Zapewne po egzaminach będzie już lepiej, tak.

Nie chcę jednak Was zanudzać (cóż, jeśli jeszcze tutaj macie chęć do dalszego czytania, to zapewne nuda zaatakuje na faktach, bo cóż – nie jestem chyba ciekawą osobą), przechodzę więc do sedna sprawy, czyli ośmiu faktów o mnie…

1.      Nawet na początku mojej działalności na bluszczach, nie powiedziałam Wam o sobie wiele, dlatego parę podstawowych informacji podam tutaj. Otóż… wciąż jestem osobą niepełnoletnią. Niektórzy mogą twierdzić, że moja ambitność kiedyś mnie wykończy, bo przyjmuję na siebie sporo rzeczy – na przykład w tym roku zgłosiłam się do czterech konkursów kuratoryjnych, do rejonu przeszłam z trzech: angielskiego, biologii i geografii, co zresztą jest też jednym z powodów, przez który nie mogę tak dużo czytać. Jeśli chodzi o mój wygląd, jakby kogoś miał interesować, to… o, tutaj może wyzwanie dla Was. Napiszcie, jak sobie mnie wyobrażacie! Jakiego jestem wzrostu (niska/średniego wzrostu/wysoka), jaki kolor mam włosów i oczu! Może ktoś zgadnie? :D

2.  Nie lubię dzielić się z innymi muzyką, którą słucham. Zawsze mam wrażenie, że mnie skrytykują i wolę nie ryzykować, jednak jako że są to fakty o mnie, wypadałoby zdradzić chociaż trochę. Otóż nie mam ulubionych zespołów ani piosenek, bo trudno mi wybrać spośród paru, ale lubię słuchać Muse, podobnie jak #Ivy zresztą, Bring me the Horizon, Sixx: A.M, Set it off (moje ostatnie odkrycie), Fall Out Boy, Skillet, Three Days Grace czy też Phedora. Z lubianych przeze mnie piosenek (nie od wymienionych wyżej zespołów) mogę podać na przykład You’re gonna go far kid od Offspring, Breed 77 – Zombie, We the kings – Sad song, Ashes Remain – On my own.

3.    Piszę. Robię to od prawie 2,5 lat, zaczęłam w szóstej klasie w sumie dzięki koleżance. Zaczęło się od pracy z polskiego, z której to dostałam szóstkę od nauczycielki, która ich nie daje. Na drugi dzień znajoma wyznała mi, że zaczęła pisać, widząc, że nauczycielka doceniła jej starania w tej pracy, przeczytała mi nawet to, co napisała. Pamiętam, byłyśmy wtedy na przystanku, a ja pamiętam z tego tylko to, że było jakieś rozpoczęcie roku szkolnego, a gdzieś w tekście pojawiło się słowo „gówniara”. Wróciłam wtedy do domu i sama stwierdziłam: a gdyby tak też zacząć pisać?

Pierwsze próby były… specyficzne. Tak samo jak pierwsze pomysły, które usuwałam po napisaniu może piętnastu zdań. Pisałam kiedyś tekst (lub inaczej: próbowałam pisać, bo prawie natychmiast usunęłam to, co stworzyłam) o gwieździe rocka, która spotkała zwykłą dziewczynę i takie tam duperele. Ogólnie pierwsze pomysły były do bani, aż przyszedł… *famfary* pomysł na „Ocalonych”, czyli moje pierwsze opowiadanie na dłuższą metę. Nie ma co go szukać w Internecie, kiedyś go publikowałam, rok temu usunęłam blog, bo historia była okropna. Opowiadała bodajże o dziewczynie, która była aniołem (chyba) i spotkała chłopaka, innego anioła! No, i tak się razem poznawali i jakiś diabeł też tam był. Już nie pamiętam, bo w połowie historii wpadłam na inny pomysł – „Śmiertelnej myśli”, którą już w Internecie szukać możecie, ale nie musicie. Inaczej, jeśli chcecie, to mogę pod jakimś komentarzem, który chciałby spojrzeć na mojego pierwszego poważnego bloga z pierwszą poważną historią, napisać linka. Opowiada o Lucy, która jest Śmiercią. A właściwie wnuczką Śmierci. Ma swojego własnego gadającego pingwinka, który uwielbia żelki (6 klasa, pamiętajcie) i pewnego dnia do jej biura wpada Emil, czyli czarnowłosy nastolatek bojący się kotletów (tak, kotletów – w sumie to z tym jest też związany jeden malutki fakt, ale kończę zanudzać o opowiadaniach, bo dużo tego). I tak zaczyna się w sumie fabuła całości! Mojego pierwszego skończonego opowiadania, które doczekało się drugiej części – Łowcy Czasu, aktualnie prowadzonego przeze mnie bloga!

4.    Skoro już o blogowaniu mowa, to blogować zaczęłam, kiedy miałam 13 lat. Mieliśmy wtedy w szkole informatyczne zajęcia unijne, a na jednych z nich mieliśmy założyć bloga. Tak powstał „Drinking tea”, mój pierwszy blog o… niczym. Wstawiałam tam chyba zdjęcia jakiś herbat (6 klasa, pamiętajcie). Upadł chyba po pół roku i był beznadziejny, ale od niego wzięła się moja obecna nazwa. Z teabunny przemieniłam się w Królika, który w sumie nijak ma się do mojej osoby!

5. Nie mam jednego z czterech siekaczy. Górnego lewego. Bodajże w pierwszej gimnazjum podczas lekcji wychowania fizycznego i zabawy w berka lawinę, pociągnęli mnie z obu stron i pobiegli do przodu, przez co upadłam na podłogę. Skutek? Brak prawie połowy zęba, który umarł po pół roku, jednak nadal jest w mojej buzi. Nazywam go czasami zombie, bo niby martwy, ale jednak żywy, funkcjonuje sobie dalej.

6.    Jak poznałam #Ivy? Cóż, znalazła mnie – do tej pory nie wiem jak, nie wiem, dlaczego nigdy jej o to nie pytałam – na „Śmiertelnej myśli” właśnie i była pierwszą osobą (na tym blogu), która powiedziała mi, co zmienić. Dzięki niej dzisiaj poprawnie zapisuję dialogi (a przynajmniej w miarę poprawnie) i stosuję akapity. Pierwszą osobą, która zamiast pochwały zawarła także krytykę, była Aleksji, która jednak nie zawitała do mnie więcej, jednak jej opinia była pierwszym komentarzem ogólnie w całym moim blogowaniu! Pamiętam tą radość, kiedy go czytałam, oh. <3 Takie piękne. Aż się cieplej robi na serduszku, jak się takie rzeczy przypomina.

7.     W dzieciństwie byłam… dziwnym dzieckiem. Kiedyś ukąpałam chomika po nałogowym oglądaniu z siostrą „Zakochanego Kundla 2”. Bawiłam się często z kuzynem bioniclami (ktoś jeszcze je pamięta?), lego, w pokemony (nasza ulubiona zabawa, bo kochaliśmy pokemony), w Power Rangers. Każdy z moich znajomych zna też w sumie wielką historię mojej pierwszej miłości z piaskownicy, ale co Was będę zanudzać! ;)

8.    Fakt ósmy, więc ostatni, o blogowych znajomościach. Około trzy lata temu poznałam dwie osoby, z którymi utrzymuję dobry kontakt do dziś. Blogerki, z którymi łączy mnie w sumie to samo – pisanie. Były to Naff i #Ivy, wtedy jeszcze pod innym pseudonimem, którym i tak nazywam ją do dziś (chociaż oficjalnie mam przykazane, żeby mówić do niej tak, jak nazywa się teraz, ale ciii). Z obydwoma utrzymuję świetny kontakt, chociaż czasami, trzeba przyznać, jest trochę gorzej. Ale tak bywa – raz na górze, raz na dole, to raczej jasne. Naff odwiedziła mnie w te wakacje i był to pierwszy raz, kiedy odwiedziła mnie internetowa znajoma. Musiałam długo przekonywać rodziców, ale stało się! Do tej pory nie żałuję (ba, nie mogę żałować) tych cudownie spędzonych dwóch dni, ale o tym też nie ma się co rozpisywać. Z #Ivy nie spotkałam się na żywo jeszcze nigdy i nie zapowiada się na to, żeby stało się to w najbliższym czasie (niepełnoletność czasem boli), ale nie ma źle! Dwa lata wcześniej poznałam też Cleo M. Cullen, z którą oczywiście także utrzymuję kontakt! Z nią również się nie widziałam, ale mam właśnie takie małe marzenie, żeby kiedyś tak spotkać tą trójkę – jedyną, najwspanialszą, blogową trójkę, z którą trzymam się już od dawna (i nie wiem, jak one ze mną wytrzymują). Jeźdźcy Chaosu, zawsze.

     Cóż, to by było na tyle faktów o mnie! Matko, musiałam Was zanudzić. Gratuluję każdemu, który wytrwał do końca, chociaż zapewne nie ma takich dużo. Ogólnie to wciąż czuję się na bluszczach trochę nieswojo, bo bądź co bądź założycielką jest tu #Ivy i to do niej bardziej jesteście przyzwyczajeni, ja jestem raczej takim małym skrzatem, który doda coś raz za czas!

     Rozpisałam się, wiem. Jakoś tak samo przyszło. W sumie to często się rozpisuję (nawyk po pisaniu). Jeśli fakty się spodobają i będziecie chcieli więcej, może kiedyś dodam coś innego! A jeśli ktoś ma jeszcze jakieś pytanie, to zapraszam w komentarzu lub na fanpage! ;)