Utrata oczami Królika

Autor: Rachel van Dyken

Tytuł: "Utrata"

Oryginalny tytuł: "Ruin"

Tom: I

Seria: Zatraceni

Wydawnictwo: Feeria young

Ilość stron: 304

Czasami musisz przejść przez piekło, aby znaleźć swoje niebo.

Trudno jest żyć, kiedy twój wewnętrzny zegar przypomina ci, że nie zostało wiele czasu. I nie tylko on zresztą. Towarzyszy mu przecież coś, co bytuje w twoim organizmie i zagraża mu niczym pasożyt. Sama tego świadomość sprawia, że życie nie jest już takie samo. W końcu wiesz, że nie masz szans na życie tak długie jak inni, jeśli leczenie lub operacja zawiedzie. Niemal słyszysz tykanie wskazówki, która z każdą sekundą przybliża się do celu. Jest niczym bomba, czekająca tylko na detonację.

Tak jak przy „Powodzie by oddychać” nie mogłam się wysłowić, tak to samo uczucie towarzyszy mi przy „Utracie”.

Kiersten nie miała łatwego życia. Przez długi czas siedziała samotnie w pokoju, rozpaczając po śmierci rodziców, aż w końcu postanowiła się przełamać i zacząć naukę w collage’u. Już pierwszego dnia poznaje Westona – przystojnego, sławnego i bogatego chłopaka. Ich drogi przecinają się, są jak dwa pędzące pociągi, które nagle postanawiają się zderzyć z wielkim hukiem. Powstaje chaos, z którego wyłania się świetna historia o chorobie, miłości i nadziei, której płomień tli się aż do końca.

Nie potrafię określić, czy książkę mogę nazwać mianem lekkiej czy raczej ciężkiej. Prosty, zrozumiały styl autorki na pewno przemawiałby za tym pierwszym, tematyka raczej stawiałaby się po stronie przeciwnej. Jak więc mogę nazwać „Utratę” jednym słowem? Niesamowita.

Może nie perfekcja życia, a jego chaos sprawia, że rzeczy nabierają znaczenia?

Muszę przyznać, że od dawna miałam ochotę na tę książkę. Przymierzałam się do jej kupna długi, długi czas, jednak w jakiś sposób znajdowało się coś lepszego, co bardziej przyciągało wzrok i moje lepkie do książek łapki. Dlatego też powinnam dziękować na kolanach Sopotece, do której zawitałam podczas pobytu nad morzem tydzień temu. Nawet nie wyobrażacie sobie, jak bardzo cieszyłam się na widok tej pięknej okładki z takim przystojniakiem. Przygarnęłam ją na jakiś czas. Nie żałowałam tej decyzji nawet przez chwilę.

Kiersten jest typem bohaterki, którą lubię. Zrozumiałam jej depresję po śmierci rodziców, pokochałam napisaną przez nią listę, nie miałam nic przeciwko jej zachowaniu. Jednak moim sercem – i zapewne nie tylko moim – zawładnął Weston. Tak dojrzały mimo młodego wieku. Wojownik. Nie chce zostawiać innych, ale jednocześnie ma świadomość, że musi to zrobić. Mam ochotę krzyczeć o tym, jaki to jest wspaniały. Może to tylko coś w stylu zauroczenia czy euforii napalonej nastolatki, jednak… chciałabym go wyściskać. Choćbym miała łamać żebra i miażdżyć klatkę piersiową – ach, tę wspaniałą klatkę piersiową z ośmiopakiem – przytulałabym.

Jednak oprócz niego jest jeszcze jeden osobnik, który niesamowicie przypadł mi do gustu – Gabe. Niby tylko postać drugoplanowa, a jednak z ciekawą historią i dobrym charakterkiem. Jego też bym przytulała. Po chwili przeszukiwania Internetu okazuje się, że druga część serii opowiada właśnie o nim. O matko. Płonę niczym ognisko, bo lepszego porównania nie mogę teraz znaleźć. Po prostu… brak słów. Książek mało czyta, to i słownictwo ubogie, dokładnie.

Słabość to tylko ból, który opuszcza nasze ciało.

Co zachwyciło mnie w książce?

Całość. Lista Kiersten, a w niej między innymi pływanie nago w basenie, całowanie przystojniaka, czytanie „Dumy i uprzedzenia”. Weston i jego ośmiopak walka. Jego rozumowanie i słowa, które wychodziły z jego ust. To, że nie pozwolił tej wewnętrznej bombie wybuchnąć i miał odwagę na nowe rzeczy, które mogłyby mu pomóc. Gabe, którego historia intryguje, a postać przyciąga do siebie jak magnes szpilki. Styl. Tematyka. To, że miłość nie wylewała się brzegami, a finał był niczym wisienka na torcie.

Gdzie mogłam znaleźć wady?

Nigdzie. Nie znalazłam wad. Zakończenie jak najbardziej mnie usatysfakcjonowało, podobnie jak styl autorki i pomysł, który ujęła w genialną historię. Wielki ukłon w stronę Rachel Van Dyken za tak cudownie napisaną książkę.

Co zyskałam dzięki lekturze "Utraty"?

Westona, którego będę chować głęboko w moim sercu i masę świetnych cytatów, które uwielbiam. Świadomość, że zawsze warto szukać nadziei, a chowanie się w dołku nie pomaga. Albowiem człowiek jest niczym balonik – wybuchnie, jeśli będzie wszystko trzymał głęboko w sobie, nie wypuszczając tego na zewnątrz. Nie wytrzyma w końcu ilości problemów, jakie go przytłaczają. Wystarczy wtedy sekunda, aby z balonika zostały strzępy i wspomnienia.

Życie nie jest sprawiedliwe, ale to, jak je przeżyjemy - to właśnie jest cudowne. To dar.

Podsumowując:

„Utrata” Rachel Van Dyken jest świetną książką o miłości i chorobie, którą naprawdę warto przeczytać. Genialne cytaty i bohaterowie tylko przekonują do lektury, podobnie jak sam pomysł na powieść i jej wykonanie.

  

Moja ocena:

Książki należące do trylogii Zatraceni:

✦ Utrata ✦ Wstyd ✦ Toxic ✦

Książka bierze udział w wyzwaniu Przeczytam 52 książki w 2016 roku!