Kaznodzieja oczami Akime

Autor: Camila Lackberg

Tytuł: „Kaznodzieja”

Seria: Czarna seria

Wydawnictwo: Czarna owca

Ilość stron: 440

Akcja Kaznodziei, drugiej powieści bestsellerowego cyklu Camilli Läckberg, również rozgrywa się we Fjällbace, niewielkiej, malowniczo położonej miejscowości na zachodnim wybrzeżu Szwecji. Patrik Hedström i jego koledzy z komisariatu w Tanumshede stają przed skomplikowaną zagadką. Próbują odkryć, jaki związek może mieć morderstwo młodej kobiety, której zwłoki odnaleziono w Wąwozie Królewskim, ze sprawą zaginięcia dwóch dziewczyn przed dwudziestu pięciu laty. Prawda okazuje się okrutniejsza, niż ktokolwiek mógłby przypuszczać…

Kaznodzieja... książka, po którą jechałam w deszczu na rowerze, gdyż pilnie potrzebowałam kontynuacji „Księżniczki z lodu”. Miny ludzi były bezcenne, a po zakupie chyba zauroczyłam ochroniarza w empiku... no cóż, skończmy tę dygresję i przejdźmy do tematu. :) Obawiałam się, że mimo wspaniałej pierwszej części druga okaże się nudna, bardziej przewidywalna, mniej wciągająca. Czy moje obawy były słuszne? Zapraszam na ciąg dalszy.

Mimo obaw, z każdą stroną coraz bardziej zachwycałam się twórczością i pomysłowością pani Lackberg. Jej dawkowanie emocji okazało się powtarzalne, za co daję wielkiego plusa. Zaczynałam ją czytać dość niepewnie, jednak książka wciągała mnie coraz bardziej, aż w końcu nie byłam w stanie się oderwać. W każdej wolnej chwili, choćby była to zaledwie minuta, nie mogłam się powstrzymać, aby nie przeczytać tego jednego akapitu, czy strony. Odkładałam ją z wielką trudnością, a gdy musiałam zająć się czymś innym wynosiłam ją do drugiego pokoju, bo kusiła mnie aż za bardzo.

Wspomniałam wcześniej, że bałam się, iż „Kaznodzieja” okaże się przewidywalna. W przeciwieństwie do części pierwszej moje myśli częściej krążyły wokół tego, kto mógłby być sprawcą, jednak autorka i to nam wynagradza. Nawet jeśli uda się nam domyśleć tego, kto dopuścił się morderstwa, to motywy którymi się ta osoba kierowała są wstanie nas zaszokować i nadają nowy pogląd na całą sprawę.

Znów chwalę i chwalę, ale ponownie nie umiem tutaj wytknąć niczego autorce. Wszystko jest dopracowane do perfekcji. Książka jest wciągająca, lekko się czyta, daje do myślenia. Tak jak wcześniej przed każdą częścią, czy też rozdziałem (ciężko mi to nazwać) znajduje się oderwany od tematu tekst napisany kursywą. Nie sprawiło mi trudności domyślenie się, czym jest ta krótka, wyrwana z kontekstu opowieść, jednak wtapia się w całą fabułę, dopełniając książkę.

Poruszę jeszcze wątek losów Eriki i Patricka. Ponownie nie jest tu przesadzony. Lubiłam te fragmenty z ich życia, bez nich nic nie wyglądałoby tak samo. Jedyne co było w stanie mnie poirytować, to zachowanie siostry głównej bohaterki. Jej głupota niejednokrotnie przewyższała wszelkie granice. No ale cóż, zawsze trafi się ktoś taki, a może w końcu i ona zmądrzeje? Chociaż z drugiej strony jakby nie patrzeć jej decyzje się uzasadnione, a sama nie wiem jakbym się zachowała w tak ciężkich sytuacjach.

Ta seria kryminałów zajmuje już wysoką pozycję, na liście książek, które mnie zachwyciły i zaczęły coś dla mnie znaczyć. Uświadamiają o tym, jak bardzo zróżnicowane jest społeczeństwo i że pozornie normalne osoby, mogą okazać się niepoczytalne, gdy trafiają do własnego świata. Szczerze mówiąc wzbudza to we mnie lekki niepokój, jednak ten dreszczyk emocji się przydaje.

Podsumowując. Polecam, polecam i jeszcze raz polecam! Próbowałam sobie zrobić przerwę od tej serii i przeczytać inną książkę, jednak wrócił mi syndrom sześćdziesiątej strony (nie jestem w stanie dojść do siedemdziesiątej strony i odkładam książkę w okolicach sześćdziesiątej, co w moim przypadku tyczy się ostatnio 90% książek). Tak więc was zachęcam do tego, a sama zaczynam kolejną cześć. Myślicie, ze uda mi się ją przeczytać do niedzieli? :)

Ocena: 5+/6