Ostatnia Spowiedź oczami #Ivy

 „Czasem ludzie docierają na rozdroże i tam już zostają... Bo wiedzą, że którąkolwiek drogę by obrali, dojdą donikąd.”

     Autor: Nina Reichter

Tytuł: „Ostatnia Spowiedź”

Wydawnictwo: Novae Res

Ilość stron: 352

Tom: II

Format: EPUB 

Wiele razy zdarzyło się, że zadurzałyśmy/zadurzaliśmy się w swoich idolach/idolkach. Nasze pokoje były obklejone plakatami z nimi, bilety z koncertów czy z wizyt w kinie stojące oprawione w ramki na komodzie przy łóżku, a setki wycinków z gazet przyklejonych w zeszycie zawsze leżały pod łóżkiem lub poduszką.

Jednak nic nie mogłoby przebić spotkania swego idola na żywo. Dotknięcia go, wymienienia z nim kilku słów, a nawet spędzenia jakiegoś czasu (a nawet wieczności). Byłyśmy/byliśmy gotowi zrobić wszystko, by to uzyskać.

W życiu również bywa tak, że spotykamy na ulicy, w sklepie czy w pociągu kogoś, kto nas całkowicie nie interesuje. Stoimy przy nim na światłach, zajmujemy miejsce za tym kimś w kolejce do kasy czy nawet siadamy naprzeciw na fotelach, by zająć się czymś innym.

Ally nie wiedziała, kim jest Bradin, gdy go poznała. Zakochała się w nim, nie domyślając tego, że to gwiazda rocka.

Zaczęło się jak w bajce. Zauroczenie, miłość, walka o swoje szczęście. Budowany przez wiele miesięcy most został zrujnowany jednego dnia. Wystarczyła maleńka bomba, by naruszyć jego konstrukcję.

Co zrobi Ally, by odbudować ten most? A czy Bradin stanie po drugiej stronie, aby wyjść na spotkanie komuś innemu?

Wróćmy do historii, gdzie opis nie pozwala nam odkryć prawdy o wszystkim zawartym w książce. I nawet dobrze – człowiek musi się wgłębić w lekturę, by poznać jej środek.

„A czy mówiłem ci już, że oddychanie ma sens tylko wtedy, gdy jesteś obok?”

Kiedy dowiedziałam się, że będzie mi dane przeczytać drugi tom powieści, która towarzyszyła mi w czasach zawodówki – aż skakałam z radości. Tego zachwytu nie zdołał zniszczyć fakt, iż otrzymałam egzemplarz w formie elektronicznej. Ale co z treścią książki?

Z powrotem powracamy do świata Ally, Bradina i Toma, którzy tym razem tworzą trio godne napisania powieści „Jak można zrujnować relację w jeden wieczór”. I tak wkoło. Naprawdę nie lubię, gdy w historii zaczyna tworzyć się trójkącik uczuciowy. Czy naprawdę nie można się bez tego obejść? Dobra, powróćmy jednak do pytania z końca wcześniejszego akapitu.

Myślałam, że nic i nikt nie będzie w stanie popsuć mi frajdy podczas czytania tego tomu. I powiem szczerze, że diabelnie się myliłam. Nie chcę kłamać, bo kłamstwo ma krótkie nogi, a ja i tak już jestem niska. Wiele aspektów, które spotkałam w książce, chętnie bym wyrzuciła do kosza i spaliła.

Na pierwszy ogień wezmę uczucie Ally i Bradina. Nadmierna czułość, publiczne obściskiwanie się, erotyzm. Nie tego się spodziewałam po książce, która zasługuje na tytuł młodzieżowej. W trakcie czytania zaczynałam tęsknić za wcześniejszym tomem, gdzie to uczucie kwitło powoli, rozwijało swe pąki i dawało rozkosz przepięknie pachnącymi płatkami. A tutaj czułam się tak, jakby wiecznie wpychano mi pod nos odurzający bukiet róż, których nie znoszę. Gdzie ta delikatność, którą już zdążyłam poznać? Do którego pociągu wsiadła? Gdzie odjechała? Czy jest jej dobrze gdzieś indziej? Nie wiem. Na to pytanie może kiedyś uzyskam odpowiedź, ale na dzień dzisiejszy pytania pozostaną dla samych siebie.

Następnie wezmę się za ten nawał uczuć, który na nas zrzuciła autorka. Płacz, zgrzytanie zębów, nerwowość, śmiech, radość z życia i znowu płacz. I takie kółko. Przez pewien czas miałam wrażenie, że pani Reichter nie miała pomysłu na historię, więc plątała wszystko, by tylko zapełnić lukę. Gubiłam się w tych uczuciach. Mam instynkt opiekuńczy, ale tym razem Ally dostałaby ode mnie kopa w tyłek na ogarnięcie się.

A co do plątania to również wątki innych osób wplątane w całą historię. Dobrze, przez pisanie w trzeciej osobie poznajemy więcej szczegółów, ale na litość boską dlaczego powpychano tutaj tak wiele osób? Tak, wiem. Dla podkręcenia akcji i pokazania, że jest połączona z naszymi bohaterami. Tutaj przyznaję rację. Oni byli nadzwyczaj potrzebni. Cholewkowo potrzebni. Zdziwieni tym pozytywnym aspektem? ;) Dodatkowo czarne charaktery nadały tej historii pikanterii, którą tak uwielbiam. Niecierpliwie czekam momentu, gdy Violet ostro namiesza. Dlaczego akurat ona? Cóż... uwielbiam, gdy to kobiety robią. Nic nie jest w stanie przebić naszego sprytu – wybaczcie panowie. :)

I w tym tomie nie brakuje cudownych opisów, przepięknych porównań, które zmiękczą każdego człowieka, który nienawidzi dynamiki. To one rekompensują ten nawał akcji. Nawet zwykły dzień pracy można zamienić w coś, co nabiera tęczowych barw. Pani Reichter – gratuluję. Tutaj moje serce bije dla pani. Ale w tym tomie – tylko tutaj. Ale moje serce prawie pękało, gdy widziałam zwroty grzecznościowe z dużej w dialogach. Teraz tego nie znajdę, bo na moim czytniku mam ponad 900 stron do przejrzenia. A mogłam to zapisać. Mądry Polak po szkodzie, czyż nie?

I okładka. Nie byłabym sobą, gdybym nie zwróciła na nią uwagi. Jakoś nie umiem jej zgrać z akcją książki. Chociaż... Tak. Tutaj rozgardiasz, to okładka również zyskuje ten akcent. Rozgardiasz. Uwielbiam to słowo. Za to jest plusik!

„Zaufanie to cząstka duszy, którą oddajesz komuś w nadziei, że nadal pozostanie twoja.”

Podsumowując:

Zawiodłam się na tej części, jednak znalazłam pozytywne aspekty. W każdym negatywie trzeba ujrzeć jakieś piękno. To jest bardzo znaczne dla nas wszystkich.

Czekam na trzeci tom, błagając w myślach o zmniejszenie tej prędkości uczuć i zdarzeń. Ten pociąg miał za dużo zakrętów, ta karuzela prawie straciła swoje wagony.

Moja ocena:

Za możliwość przeczytania ogromnie dziękuję wydawnictwu Novae Res oraz panu Tomaszowi. :)

Recenzja zamieszczona również na:

Lubimyczytac | nakanapie 

Wszelkie cytaty pochodzą z książki, ale zostały zaczerpnięte ze strony http://lubimyczytac.pl/