Książę Mgły oczami Akime

Autor: Carlos Ruiz Zafon
Tytuł: Książę Mgły

Wydawnictwo: Muza S.A

Ilość stron: 224

„Musiało upłynąć wiele lat, by Max zdołał wreszcie zapomnieć owe letnie dni,
podczas których odkrył, niemal przypadkiem, istnienie magii”.

Rodzina Carverów (trójka dzieci, Max, Alicja, Irina, i ich rodzice) przeprowadza się w roku 1943 do małej osady rybackiej, na wybrzeżu Atlantyku, by zamieszkać w domu, który niegdyś należał do rodziny Fleishmanów. Ich dziewięcioletni syn Jacob utonął w morzu. Od pierwszych dni dzieją się tutaj dziwne rzeczy (Max widzi nocą w ogrodzie clowna i dziwne posągi artystów cyrkowych), ale ważniejsze, że dzieci poznają kilkunastoletniego Rolanda, dzięki któremu mogą to i owo dowiedzieć się o miasteczku (np. historię zatopionego w wodach przybrzeżnych, pod koniec pierwszej wojny, okrętu "Orfeusz") i poznać dziadka Rolanda, latarnika Victora Kraya, który opowie im o złym czarowniku znanym jako Cain lub Książę Mgły, chętnie wyświadczającym usługi, ale nigdy za darmo. Coś, co dzieciom wydaje się jeszcze jedną miejscową legendą, szybko okazuje się zatrważającą prawdą.

Napisanie recenzji do powieści Zafona jest dla mnie strasznie problematyczne. Nie wiem czemu, ale nie czuję się na siłach, aby oceniać jego twórczość. Mimo wszystko, jeżeli już postanowiłam podjąć się tego trudu, to spróbuję odnaleźć jakieś słowa, dzięki którym przedstawię to, co odczuwałam w trakcie czytania Księcia Mgły. Przypuszczam, że nie będzie ona zbyt długa, ale postaram się dać z siebie jak najwięcej.

Na początku muszę zwrócić uwagę na to, że książka powstała w 1993 roku, dlatego niektóre zwroty mogą się wydawać nieaktualne, lub nawet sztuczne. Dodatkowo myślę, ze warto mieć na uwadze, że jest to debiutancka książka tego autora, dlatego można przymknąć oko na niektóre spawy. Mimo tego, książka otacza się pewną magiczną aurą i zostawia ślad w naszej pamięci.

Powieść Zafona jest zakwalifikowana do książek młodzieżowych, jednak myślę, że można ją czytać bez względu na wiek, w jakim się znajdujemy. Jest to książka z przesłaniem, które w gruncie rzeczy tyczy się ludzi w każdym wieku. Daje nam do zrozumienia jak ważne jest podejmowanie przemyślanych wyborów, a za bezsensowne zachcianki możemy zapłacić wysoką cenę, a czasem nawet zbyt wysoką.

„(...) nie ma potężniejszej siły niż obietnica...”

Warto także zwrócić uwagę na kreację postaci. Zafon tworzy je w unikatowy sposób. Każda z nich jest idealnie opisana, dzięki czemu możemy zżyć się z bohaterami. Z jednej strony są niebanalne, a z drugiej są zwykłymi osobami, które mogłyby żyć wśród nas. Fakt faktem, może Maxa postrzegałam za trochę starszego, niż miało to miejsce w powieści, jednak nie przeszkodziło mi to w odbiorze całej lektury.

Książę Mgły nie należy do najdłuższych powieści, jednak nie możemy mu zarzucić, ze akcja rozwija się zbyt szybko. Toczy się w naturalnym tempie i pochłania czytelnika na dobre. Magia, która stanowi fundament lektury, staje się bardzo realna. Dzięki niej książka staje się lżejsza, bardziej przejrzysta. Myślę, ze dzięki temu młodsi czytelnicy nie mają problemów, aby zrozumieć całość utworu, a dla starszych nie stanowi żadnej bariery.

Jeżeli jest coś, co mogłabym zarzucić Zafonowi, to troszkę skromniej dopieszczony wątek Iriny. Zaintrygował mnie bardzo i ubolewam, że nie poświęcił temu kilku stron więcej. Pod koniec powieści odniosłam wrażenie, ze autor nagle sobie o nim przypomniał i postanowił go zakończyć. Rozumiem, że nie na tym skupiała się książka, ale i tak czegoś mi tu zabrakło.

Podsumowując polecam te książkę każdemu, zarówno tym, którzy już znają inne książki twórcy Księcia Mgły, jak i tym, którzy mieliby dopiero zacząć przygodę z jego powieściami.

„Złych wspomnień nie musisz brać ze sobą. I bez tego będą cię prześladować.”

 Moja ocena: 5+/6