Akademia Dobra i Zła oczami Królika

Autor: Soman Chainani

Tytuł: „Akademia Dobra I Zła”

Oryginalny tytuł: „School of Good and Evil”

Tom: I

Wydawnictwo: Jaguar

Ilość stron: 496

Za oknem świecą gwiazdy, sowy pohukują z gałęzi drzew przy akompaniamencie świerszczy, zimne powietrze wdziera się do pokoju przez uchylone okno. Ciepła kołdra grzeje Twoje ciało, ciemność zalewa pomieszczenie, jednak mimo tego dobrze wiesz, gdzie znajduje się toaletka z nieco pobrudzonym lustrem, gdzie półka na książki, gdzie szafa z świeżo pachnącymi ubraniami. Jednak w tym spokojnym obrazie coś jest nie tak. Co konkretnie? Świadomość, że tej właśnie nocy możesz zostać porwana.

W prastarej puszczy trwa
Akademia Dobra i Zła.
Bliźniacze wieże jak dwie głowy,
Jedna dla szlachetnych,
Druga dla podłych.
Ucieczka z niej niemożliwa.
Jedyna droga wyjścia
W baśni się ukrywa.

Co cztery lata jedenastej nocy jedenastego miesiąca z Gawalonu znika dwójka dzieci. Jedno, piękne, z zachowania przypominające anioła, drugie, obrzydliwe, diabła, jedno o sercu czystym, drugie o zakłamanym i czarnym niczym noc. Sprawcą jest Dyrektor Akademii, który wybiera kolejną parę dzieci do swojej szkoły, aby następnie umieścić je w baśni.

Dzieci drżą z przerażenia, kuląc się pod kołdrami i błagając o to, aby wybór nie padł na nich, rodzice ostrzą miecze i zabijają okna deskami, byleby tylko nie stracić swoich pociech. Wszyscy boją się nadchodzącej nocy.

Wszyscy, ale nie Sofia. Blondynka ma już spakowane walizki i tylko czeka, aż Dyrektor Akademii wybierze właśnie ją – bo kogóż innego? Przed ważną dla jej życia nocą udaje się do swojej przyjaciółki mieszkającej na cmentarzu – uprzedzę domysły: nie jest ona trupem, nawet jeśli cerę ma do niego podobną – aby pokazać wszystkim, jaka to jest dobra i kochana. Agatha, bo tak nazywa się mieszkanka domu na wzgórzu, jest dokładnym przeciwieństwem Sofii. Uwielbia przebywać ze swoim kotem Rozpruwaczem – nie mam informacji o jego pierwszym czy drugim imieniu, ale zapewne brzmiałoby ono Kuba – i nie dba o wygląd i dobre uczynki, tak jak jej przyjaciółka.

Aż wreszcie nadchodzi ta upragniona noc. Sofia tylko czeka na swojego porywacza, który ma być jednocześnie jej wybawicielem, podczas gdy Agatha stara się sprawić, aby jej przyjaciółka została w Gawalonie.

– Może czarne charaktery nie czynią Zła w niedziele? 

Tak się jednak nie staje, jak można wywnioskować. Dziewczynki zostają porwane przez Dyrektora Akademii i rozdzielone do Dobra i Zła – tyle że Sofia ląduje w szkole innej, niż oczekiwała, tak samo jak Agatha. Blondynka musi ubierać się w czarne, workowate suknie i uczyć się przepisów gotowania dzieci, podczas gdy jej przyjaciółka zmuszona jest do chodzenia w różowych sukniach i wysłuchiwania porad o pielęgnowaniu włosów. Obydwie uważają, że została popełniona wielka pomyłka, jednak czy aby na pewno?

Po tym przydługim wstępie można przejść do recenzji, w której będę miała co pisać. Może na pierwszy ogień skomentuję dopisek na okładce: „znakomita lektura dla fanek serii Rywalki”. Wspomnianą serię – a właściwie jej pierwszy tom – miałam przyjemność przeczytać przed lekturą Akademii, jednak jakoś nie zgodzę się z tym stwierdzeniem. Dlaczego? Osobiście uważam, że powieść ta jest o wiele lepsza i oryginalniejsza.

– Kiedy działo się coś strasznego, mój tatuś mówił zawsze "Jedz".

Akcja tutaj jest niczym prąd rzeki – chwilami szybki i rwący, innym razem spokojny, przy czym w żadnym przypadku nie jest to wadą książki. Fabuła chwyciła mnie w swoje szpony i nie wypuściła aż do końca. Tak, może i była chwilami przewidywalna, ale nie psuło to całości.

Pomysł nie jest do końca oryginalny, ale z całą pewnością ciekawy i przyjemny w odbiorze. Moim zdaniem autor powieści musi mieć naprawdę bujną wyobraźnię, co tylko jest dla niego ułatwieniem w pisaniu takiej książki. Masa świetnych pomysłów chwilami potrafiła mnie wręcz zachwycić. Niektórzy porównują całość do „Rywalek” – ja tutaj widzę tylko podobieństwo w kwestii księcia i księżniczki – lub do serii o Harrym Potterze – tutaj już znaleźć można więcej podobnych kwestii, jednak ja wciąż uważam, że Akademia jest czymś zupełnie, zupełnie innym.

Zdaniem Agaty wybałuszone oczy nauczycielki i intensywnie żółte włosy, w tym samym kolorze co suknia, nadawały jej wygląd psychotycznego kanarka.

Bohaterowie jak najbardziej przypadli mi do gustu, chociaż każdy z nich miał jakieś swoje wady i zalety. Ściśle określony z początku charakter Sofii ulegał zmianie, aż w końcu nie wiedziałam, jaką w końcu jest osobą. Wydawałoby się, że to coś złego, a jednak wręcz przeciwnie, gdyż ukazano tym samym tą zmianę, jaka zaszła w niej po wielkiej pomyłce. Tak samo było z Agathą, za której teksty miałam czasami ochotę przybić jej piątkę. Pozostali, drugoplanowi bohaterowie również mieli swoją historię i nawet jeśli część z nich irytowała – a chyba miała irytować i ukazać to, że dobrzy nie muszą być chorobliwie dobrzy, tak samo jak zresztą źli – to nie było to jakąś wielką wadą. Co spodobało mi się szczególnie? Fakt, że dzieciaki z obu Akademii za rodziców mieli postacie bajkowe – zalatuje Wyspą Potępionych, co? Może i trochę, ale i tak będę upierać się przy fakcie, że bohaterowie są świetni.

Humor w powieści występował i to dość często, głównie dzięki zabawnym zachowaniom bohaterów czy sarkazmowi Agathy – dzięki niej wkładałam głowę do piekarnika i to już na pierwszych stronach (dosłownie, aczkolwiek oczywiście piekarnik był wyłączony, spokojnie. Żaden królik nie ucierpiał).

– Powiedz mi, jeśli zobaczysz jakiś piekarnik.– Czemu? – Mam ochotę wsadzić do niego głowę. 

Styl pisania pana Somana Chainani jest luźny i zrozumiały. Przypadł mi do gustu i muszę przyznać, że jest naprawdę dobry.

Książkę tak naprawdę zdobyłam dzięki łasce mojej młodszej, jedenastoletniej siostry. Jak konkretnie? Poleciłam jej ją, mówiąc, że będzie naprawdę świetna – kierowałam się przy tym oceną na lubimyczytac. Za pierwszym razem odmówiła i mówiła, że będzie nudna, za drugim razem uległa (tak też właśnie zdobyłam Więźnia labiryntu) i mimo tego, że jest jeszcze praktycznie dzieckiem, Akademię Dobra i Zła pokochała. Wierząc jej opinii, zakupiłam dla niej – i równocześnie dla siebie – drugą część. Dziś tego nie żałuję, bo całość skończyła się niesamowicie niezrozumiale i chyba nie wytrzymałabym, gdybym musiała czekać na drugą część, która obecnie czeka grzecznie na mojej półeczce.

Komu są potrzebni książęta w naszej baśni? 

Podsumowując:

Jedenasta noc jedenastego miesiąca wciąż przed nami. W planach mam już wyciąganie walizki i pakowanie się w razie czego, gdybym to właśnie ja została wybrana – nie mam tylko pojęcia czy jako wiedźma, czy księżniczka.

Akademia Dobra i Zła jest luźną, naprawdę przyjemną i kreatywną powieścią, którą czyta się szybko i z uśmiechem na ustach. Dużo akcji, delikatnie zarysowany wątek romantyczny, przyjaźń z pozoru niemożliwa, humor i przede wszystkim – pomysł!

Moja ocena: 

Trailer książki:

~***~

Konkurs!