Klejnot oczami Królika

Autor: Amy Ewing

Tytuł: „Klejnot”

Oryginalny tytuł: „Jewel”

Tom: I

Wydawnictwo: Jaguar

Ilość stron: 383

Ciepła dłoń matki trzyma mocno twoją, drobną rączkę i ciągnie za sobą. Zimny wiatr sprawia, że drżysz, dziurawe buty nie mogą poradzić sobie z kałużami. Jesteś gdzieś prowadzona, wiesz, że nie będzie to nic przyjemnego. Co konkretnie ma się stać?

Bagno nie jest przyjemnym miejscem, jednak ma pod swoimi błotnistymi kałużami prawdziwe diamenty dla mieszkającej w Klejnocie arystokracji. Całe państwo – Samotne Miasto – podzielone jest na pięć sfer, na które składają się kolejno, licząc od okręgów wysuniętych najbardziej na zewnętrz: Bagno, Farma, Dym, Bank oraz Klejnot. Z każdym kolejnym kręgiem ludziom żyje się coraz lepiej, co jest zresztą do przewidzenia po samych nazwach.

Wracając jednak do tych diamencików zakopanych pod błotem i brudem – są to młode dziewczyny, zdolne urodzić dzieci bez żadnych problemów, które z kolei posiadają przedstawicielki Klejnotu. Co ciekawe, są do tego zdolne tylko z tego kręgu, dzięki genowi augurii. Właśnie dlatego wprowadzono obowiązkowe badania dla dziewczynek, które stały się kobietami zdolnymi do rodzenia potomków, które miały sprawdzić, czy dana mieszkanka Bagna będzie zdolna do urodzenia zdrowego dziecka. Jeśli tak – natychmiast umieszczano ją w Magazynie, oddzielając od rodziny i szkoląc ją na przyszłą surogatkę.

Violet znalazła się w Magazynie kiedy miała dwanaście lat. Zdołała zaprzyjaźnić się ze starszą o rok Raven, która pomagała jej w nauce jednej z trzech augurii. Po czterech latach zdecydowano, że obie trafią na Aukcję, na której to arystokratki miały zakupić je, aby zapewnić ciągłość rodu. Surogatki tracą na nich swoje imię, zastępując je numerem, który dostały. Im jest on bliższy dwusetki, tym wartościowsza jest dziewczyna. Tak właśnie nasza główna bohaterka, Violet Lasting, staje się numerem 197.

Może na początek wady książki, bo znajdą się takowe, a wolę je wymienić przed zaletami. Po pierwsze: podobieństwo do niektórych popularnych serii młodzieżowych, takich jak Igrzyska Śmierci, Czerwona Królowa czy Rywalki, być może także do innych, jednak osobiście tego nie dostrzegłam. Towarzyszy nam ono do Aukcji i znika, kiedy Violet zostaje kupiona.

Muszę również przyznać, że nie podoba mi się opis książki z tyłu. Nie mówi kompletnie nic o treści, jednak nadrabia to przednie skrzydełko okładki. Teraz tylko pytanie – czy ktoś na nie patrzy, kiedy szuka ciekawej książki? Osobiście zerkam na opis z tyłu, dlatego też gdyby przyszło mi kupić „Klejnot” właśnie po ocenieniu paru zdań na odwrocie okładki, nie byłabym zbytnio przekonana.

Za trzecią wadę, odrobinę powierzchownie, mogę uznać okładkę, bo akurat ona jest łudząca podobna do tej Rywalek. Wiele osób irytuje podobny koncept na nią i ta sama czcionka, jednak mi ona nie przeszkadza, gdyż książki po okładce się nie ocenia, patrzy się na treść. Więc… co z treścią?

– Szlachta wymierała – mówię, przypominając sobie to, co tak wiele razy wbijano mi do głowy. – Dzieci rodziły się chore albo z licznymi deformacjami i szybko umierały. Część kobiet w ogóle nie mogła ich mieć. Dzięki surogatkom, arystokracja może przetrwać. Augurie umożliwiają naprawę zniszczonych chromosomów. 

Ze stylem Amy Ewing miałam do czynienia po raz pierwszy, jako że jest to jej pierwsza książka, która – jak głosi informacja na skrzydełku okładki – była jej pracą magisterską. Przyznam jednak, że jest on dobry i prosty do zrozumienia, nie licząc niektórych wyjaśnień o Samotnym Mieście i jego kulturze – wtedy momentami nie ogarniałam, może to jednak wina mojego chwilami słabego rozumowania.

Powieść poprowadzona jest narracją pierwszoosobową, króluje czas teraźniejszy, który czyta się bardzo dobrze. Możemy dokładnie poznać emocje szalejące we wnętrzu Violet, wejrzeć w jej myśli i przekonania.

- Możesz spotkać się ze mną za kwadrans w bibliotece? 

Gdyby poprosił mnie, bym stawiła się na Księżycu, popędziłabym pakować walizki.  

Właśnie, Violet. Jaka jest? Cóż, nie zdradzę wiele, aczkolwiek wydaje się być ona dla mnie typową bohaterką takich powieści – nie zachwyciła mnie, nie zapałałam do niej szczególnie wielką sympatią, aczkolwiek polubiłam ją. W jednej z recenzji czytałam, że ktoś chwilami chciał ją zdzielić za głupie zachowanie – którego jednak ja musiałam nie zauważyć, gdyż książka pochłonęła mnie bez reszty – aczkolwiek fakt, że nawet po Aukcji martwiła się o swoje przyjaciółki z Magazynu (konkretnie o jedną, ale to się wytnie) świadczy o niej jednak pozytywnie.

Jednak czym byłaby dystopia bez wątku miłosnego? Dokładnie, musi on się pojawić również tutaj! Violet oddaje swoje serce Towarzyszowi siostrzenicy jej właścicielki bądź pani (nieco skomplikowane, prawda?) o imieniu Ash. Co mogę powiedzieć o nim? Nic. Tak, nic oprócz tego, że się w nim zakochałam. Mogłabym się tutaj zacząć rozwodzić nad tym, jaki to jest cudowny i boski (w sumie to skończyłoby się na powtarzaniu tego zdania na okrągło, wplatając może co chwila jakieś inne określenie), ale decyzję, czy zechcecie go poznać zostawiam Wam. Zaręczony jest już ze mną, bierzemy ślub w sobotę!

Trudno pamiętać, kim się jest, kiedy non stop udaje się kogoś innego. 

Co do pozostałych bohaterów, to jest ich całkiem sporo. Samych arystokratek będzie około pięciu, a co dopiero służki, lekarze i inni, aczkolwiek część z nich ma swoją własną historię. Spamiętałam jednak bez problemu większość, dlatego też dużą liczbę drugoplanowców nie uznaję za wadę. Może dodam jeszcze, że z mniej ważnych bohaterów uwielbiam Garneta, który jest istnym utajonym ninją. Nie przesadzam, rozsadził mi szczękę na końcu.

Akcja nie jest tutaj wartka, aczkolwiek wciąga. Całość przeczytałam w trzy dni, a po ostatnim rozdziale miałam ochotę krzyczeć. Dlaczego? Bo nie ma jeszcze drugiej części. Książka zakończyła się dość niespodziewanie, jestem wdzięczna, że nie zaspoilerowałam sobie ostatnich zdań. Zaczęłam przeszukiwać Internet i, o ile dobrze się dowiedziałam, w Ameryce drugi tom tejże serii miała premierę wczoraj, czyli szóstego października – kiedy to akurat skończyłam tom pierwszy. Przypadek? Nie sądzę. Dlatego też pozostaje mi czekać na polskie wydanie – mam nadzieję, że się ukaże, inaczej będę musiała chyba sama zawędrować do wydawnictwa i przekupić ich ciasteczkami.

- Nadzieja to cudowna rzecz, nieprawdaż? - mówi cicho. - A jednak nie doceniamy jej, póki nie zniknie. 

Pomysł na całość nie jest do końca oryginalny, patrząc na te podobieństwa z początku, aczkolwiek same augurie i motyw surogatek wydaje mi się interesujący, że nie wspomnę o historii Asha – ślub w sobotę, zapraszam! Świat wykreowany przez Amy Ewing jest ciekawy, a arystokracja Klejnotu została stworzona tak, aby pokazać to jej absurdalne zachowanie i kroki, jakie potrafi podjąć, aby zdobyć swój upragniony cel.

Często w swoich recenzjach wspominam również o humorze, który sobie w książkach cenię, jednak mimo tego, że tutaj nie było go chyba wcale, pasowało to do całości. Trudno byłoby zażartować coś jako bohaterka, jeśli jest się zmuszanym do ciąży i karanym za złe zachowanie, kiedy to spod jednych kajdan przechodzi się do drugich.

- Czy dobrze słyszę, że zaczął się sezon polowań na surogatki?

Podsumowując:

„Klejnot” dla niektórych może być zwyczajną powieścią, przypominającą masę innych, popularnych serii, aczkolwiek dla mnie jest przyjemną lekturą, którą pochłonęłam z wielką przyjemnością. Znajdzie się w niej parę oryginalnych - według mnie - pomysłów, dość dobrze wykreowaną dystopię i lekki styl. Pierwsza reakcja po przeczytaniu? Boska. Reakcja po napisaniu recenzji? Świetna. Emocje trochę jednak już opadły.

Moja ocena: 

Za egzemplarz pragnę serdecznie podziękować wydawnictwu Jaguar. :)

~***~

Przypominam o konkursie, w którym możecie zgarnąć "Gregora i Niedokończoną Przepowiednię"! :)