Po drugiej stronie kartki oczami Królika

Autor: Jodi Picoult n Samantha van Leer

Tytuł: "Po drugiej stronie kartki"

Oryginalny tytuł: "Off the page"

Wydawnictwo: Prószyński i S-ka

Ilość stron: 439

Chyba każdy książkoholik uwielbia powracać do swoich ulubionych lektur – chociażby po to, aby znów poczytać o ukochanym fikcyjnym bohaterze, jednocześnie żałując, że w prawdziwym świecie takich nie ma. Ilu fikcyjnych mężów już się nazbierało? Trzech? Siedmiu? Jedenastu? Kto by to liczył. Jeśli jest z innej książki, to się nie liczy.

Na chwilę obecną u mnie znalazłaby się masa bohaterów z książek czy opowiadań, których chciałabym w realnym świecie. Matko, gdyby tak tylko pomacać ich klaty, dotknąć ich rąk, zobaczyć ich na własne oczy, porozmawiać z nimi, przytulić się… Byłby to idealny prezent na święta.

U Delilah jest to możliwe. Tak, nie macie zwidów. Ta oto szczęściara zdołała przywołać fikcyjnego bohatera do prawdziwego świata! To ona jest tą legendarną! Tą, która poprowadzi armię fangirl na wojnę przeciwko sezonowcom!

Wracam jednak do tematu głównego i to na poważnie. Faktem jest, że Delilah zdołała przywołać do swojego świata ukochanego bohatera fikcyjnego, którym był książę Oliver z bajki „Z innej bajki”. Wszystko wydawałoby się idealne, gdyby nie to, że nie przeczytałam pierwszego tomu, a zabrałam się od razu za drugi po pewnym czasie książka nie dała się nabrać na podróbkę księcia, jakim był Edgar i zaczęła domagać się powrotu do pierwotnej formy. Tutaj właśnie zaczyna się akcja.

Powiedzieć mogę tyle, że książkę pierwszy raz widziałam w miejskiej bibliotece. W sumie przyciągnęła mój wzrok tym, że była całkiem nowa w otoczeniu nieco podniszczonych i zżółkłych. Zakochałam się w okładce, opis przekonał mnie do lektury jeszcze bardziej. Werdykt był prosty, nawet jeśli książki na domowej półce wręcz jęczały, żebym je wreszcie przeczytała, a ówczesna lektura wrzeszczała z biurka, że ją też wypadałoby chociaż zacząć.

Z początku szło gładko. Głównie przez dwa pierwsze rozdziały, pisane z perspektywy Delilah i Olivera, bo kiedy trafiłam na Edgara, przyznam szczerze, że odrobinę się zraziłam. Bajkowy świat „Z innej bajki” nie do końca przypadł mi do gustu, aczkolwiek były momenty, które mi się podobały. Być może to zirytowanie tymi fragmentami ze świata książkowego spowodowane było tym, że pojawiały się głównie wtedy, kiedy działo się coś ciekawego u Delilah i Olivera. I jest to całkiem możliwe, bo nie przeszkadzało mi to na tyle, żeby zmienić ocenę całej lektury.

Zastanawiam się czy to na tym polega miłość - że się kogoś nie wyprowadza z błędu, bo złudzenia czynią go szczęśliwszym.

Im bardziej się zagłębiałam, tym lepsza wydawała mi się ta książka. Całość (a przynajmniej większość) zbudowana jest według schematu: troszkę przemyśleń – Delilah – Oliver – Edgar, dzięki czemu jesteśmy na bieżąco zarówno z wydarzeniami świata rzeczywistego, jak i tego książkowego.

Styl autorek jest prosty i zawiera w sobie plastyczne opisy. Szczególnie do gustu przypadły mi te krótkie przemyślenia, które były niby oczywiste, a jednak ujęte w dobry sposób, który jednak skłaniał mnie na chwilę do zastanowienia nad ich tematem. Książka odrobinę mi się dłużyła, ale to dlatego, że przeczytałam jej część, musiałam przerobić lekturę, materiały na konkurs, ogarnąć szkołę i dopiero wtedy ponownie do niej wrócić. Ale kiedy już ponownie chwyciłam ją w swoje łapki, skończyłam w jakieś dwa dni. Bez łez i wzruszeń, ale z myślą, że to była naprawdę świetna książka. I że ja też chcę swojego Olivera.

Dla mnie śmierć zawsze była tylko pojęciem. (...)Nigdy jej nie widziałem.Nigdy nie trzymałem jej w dłoniach.Nigdy nie była dla mnie czymś na zawsze.

Dużym plusem w wydaniu tej książki są obrazki, które możnaby znaleźć w „Z innej bajki”. Starannie wykonane, kolorowe, wtapiające się wręcz w całość – idealnie pasują do lektury. Nie jest ich co prawda wiele, ale nadrabiają to niewielkie obrazki przy początkach rozdziałów, które zdradzają nam co nieco, o czym będzie w nich mowa.

Kolejną zaletą jest to, że przy każdej perspektywie zmienia się czcionka. W przemyśleniach króluje na przykład Times New Roman (rozmiaru Wam jednak nie powiem). Jednak muszę, po prostu muszę się wyżalić za perspektywę Edgara napisaną czcionką Calibri, za którą nie przepadam. To akurat taki mój mały fetysz, dlatego też nie zwracam na niego dużej uwagi przy końcowej ocenie.

W książce nie znalazłam bohatera, który przebiłby tych dotychczasowo poznanych – a było ich sporo – ale po kolei.

Delilah nie jest jakąś szczególną postacią. Dla mnie po prostu jest. Jak jedna z wielu bohaterek książkowych, była dla mnie po prostu neutralna. Nie miałam ani razu ochoty jej zamordować ani przywalić, w niektórych momentach mogę powiedzieć, że ją lubiłam. Jednak nic więcej.

Co do Olivera – nie mogę powiedzieć, że przebił innych moich fikcyjnych mężów, ale był najlepszą z postaci w całej lekturze. Tak, że mogłabym go poślubić. Bo… ludzie! Książę! Średniowiecze! Taki przystojny! Zabawny! I w ogóle… Oliver! Ta jego nieporadność i niezrozumienie niektórych rzeczy tak dla nas prostych (na przykład deszcz. Kiedy pierwszy raz go zobaczył, myślał, że to ktoś płacze i szukał tego kogoś, żeby go pocieszyć) były takie słodkie! Ale jeszcze bardziej podoba mi się to, co można uznać za motto jego parringu z Delilah – ten cytat o deszczu i rozstaniu.

- Podobno jutro ma padać - szepcze. (...) 

- Słucham? 

- Zależy mi na tym, żebyśmy na zakończenie wymienili jakąś zupełnie zwyczajną uwagę. Coś, co byśmy mogli powiedzieć, gdybyśmy się mieli znowu zobaczyć następnego dnia, a potem jeszcze kolejnego. (...) 

- Może za to w środę będzie słonecznie - podchwytuję wątek. 

Reszta bohaterów dzieli się na dwie grupy: chwilami irytujący i ci całkiem dobrzy. Do tej pierwszej zaliczyć mogę dwie bajkowe postacie, jakimi byli Humphrey i Strzała, który wydawał się być tak infantylny w niektórych momentach, że chciało się go przerobić na szynkę. Do drugiej z kolei mogę zaliczyć Jules (która w sumie jest całkiem spoko) czy Chris.

Wątek miłosny występuje tu przez praktycznie całą fabułę, aczkolwiek potrafi zaskoczyć. Ogół jest całkiem przewidywalny, co jednak nie zabiera nam przyjemności z czytania, zwłaszcza dzięki tym cudownym cytatom. I wiem, że święta już niedługo, ale jeśli ktoś chciałby sobie sprawić prezent w postaci dobrej książki – polecam „Po drugiej stronie kartki”. Chociaż w sumie najpierw powinnam polecić pierwszą część, ale bez niej też się obejdzie!

Prawdziwa miłość, to pewnie coś, co można by jeść, czym można by oddychać i w czym można by spać. (...) Ale ja i tak postawiłabym na czekoladę, tlen i wygodny materac.

Podsumowując:

„Po drugiej stronie kartki” jest naprawdę świetną lekturą z masą dobrych cytatów. Styl autorek jest prosty i zrozumiały, w bohaterach chyba każdy mógłby odnaleźć swojego ulubieńca, a całość jest mieszanką powieści i po części bajki. I mimo tego, że książki nie powinno oceniać się po okładce… tutaj jest ona naprawdę świetna i tak dobrze odwzorowuje całość!

Moja ocena: