[BOOKTOUR] Bez słów oczami Królika

Autor:Mia Sheridan
Tytuł: "Bez słów"
Oryginalny tytuł: "Archer's Voice"
Tom: -
Wydawnictwo: Wydawnictwo Otwarte
Ilość stron: 400

Każdy z nas chociaż raz był zraniony przez drugą osobę. Każdy z nas w gorszej sytuacji chciał uciec gdzieś daleko, gdzie mógłby wreszcie pobyć sam i odetchnąć. Pooddychać świeżym powietrzem, popatrzeć na majaczące się gdzieś w oddali góry czy zarysy miasta. Starać się zapomnieć o okrutnych rzeczach, które zdarzyły się przecież tak niedawno. Choć przez chwilę być beztroską, wolną osobą. Bez zmartwień, bez problemów, bez smutku i cierpienia.

Bree Prescott przeżyła wiele. Zbyt wiele, aby móc sobie ze wszystkim poradzić w środowisku, które przywoływało okrutne wspomnienia. Dlatego też postanowiła wyjechać. Wybór padł na Pelion w południowej Karolinie. Mieście z malowniczymi widokami, pięknym jeziorem o tafli błyszczącej w promieniach słońca, miłymi ludźmi i… Archerem. To właśnie on stanowi rolę miejscowej rozrywki. Fakt, że mężczyzna do nikogo nie odezwał się przez ponad piętnaście lat, mieszkał sam i był uczestnikiem wypadku samochodowego, w której przeżył tylko on był dla innych powodem, dla którego mogli unikać go i wykluczyć ze społeczeństwa. Archer został kimś na kształt pustelnika ignorującego innych, tak samo jak inni ignorowali jego. Zarośnięty, milczący, niedbający o siebie. A jednak to właśnie on przyciągnął uwagę Bree. Czy z przypadkowego spotkania pod sklepem w wyniku rozsypania zakupów mogło wyjść coś dobrego? Czy Archer otworzy się przed nową znajomą i wyjawi jej głęboko skrywane w sercu tajemnice? Czy oboje pogodzą się z okrutnymi wydarzeniami z przeszłości, zalegającymi na dnie ich dusz?

I czy nie lepiej byłoby wyrazić recenzję tej książki bez użycia słów?

Na [Bez słów] czaiłam się od dawna. Już po pierwszym spojrzeniu na okładkę chciałam mieć ją w swoim rękach i zachwycać się pięknem szaty graficznej. Tak, wiem – nie ocenia się książki po okładce. Ale w tej sytuacji nie mogłam się powstrzymać. Była to miłość od pierwszego wejrzenia, która stała się jeszcze prawdziwszą po przeczytaniu opisu powieści. Czekałam tylko na dobrą okazję, aby mojego małego, prawie czterystu stronicowego kochanka zdobyć. I w końcu stało się – Book Tour. Idealna okazja, aby nacieszyć się książką i podzielić opinią z innymi. Zapełnić marginesy notatkami, a stronice karteczkami indeksującymi, zaznaczającymi cytaty.

Powieść rozpoczyna się legendą o centaurze Chironie, towarzyszu Heraklesa, który został przez przypadek ugodzony zatrutą strzałą. Z uwagi na to, że był nieśmiertelny, nie umarł. Przez wieki cierpiał z powodu rany, aż w końcu spotkał Prometeusza i oddał życie, aby obydwoje mogli uwolnić się od cierpienia. Ten krótki tekst idealnie wpasowuje się w całą ideę powieści i bez wątpienia jest dużym plusem dla Mii Sheridan.

Szczerze mówiąc z początku nie umiałam wejść do świata wykreowanego przez autorkę. Miałam ogromną ochotę ponarzekać na styl pani Sheridan. Spodziewałam się naprawdę dobrych, malowniczych opisów, dostałam jedynie ich namiastkę. Pojawia się jakaś starsza babcia, witająca główną bohaterkę, pojawiają się muffinki jagodowe, a ja tylko czekam na wielki gwóźdź programu, czyli Archera. I pojawia się. Jego pierwsze spotkanie z Bree wyobrażałam sobie jako… bardziej spektakularne. Jednak po dłuższym zastanowieniu mogę śmiało stwierdzić, że ujęte w prosty sposób zapoznanie się dodaje uroku. Widzimy w tym zwykłą, codzienną sytuację, a nie coś, co przydarza się tylko nielicznym. Dlatego też mamy wrażenie, że mamy do czynienia z powieścią osadzoną w prawdziwym świecie. Nie chodzi tu o realność, ale o to, iż bohaterowie mają problemy, tak samo jak każdy z nas. Nie żyją w cukierkowej krainie, gdzie ból czy smutek nie istnieją. Są prawdziwi. Są ludzcy.

- Ale nie umiesz mówić? (...)

UMIEM, ALE CHCIAŁEM SIĘ POCHWALIĆ MOIM ŁADNYM CHARAKTEREM PISMA.

Tak jak pierwsze rozdziały trudno było mi przełknąć, tak reszta poleciała jak z płatka. W miarę rozwoju relacji pomiędzy Bree i Archerem, powoli wkraczałam w ich świat. Zaczął się emocjonalny rollercoaster. Bo w jednej chwili uważałam powieść za świetną, by chwilę później uznać ją za przeciętną. Były wzloty i upadki, aż w końcu wyszłam na prostą, razem z odpowiednią opinią. Ale o niej dopiero na końcu podróży.

Fabuła [Bez słów]  jest dla mnie trudną do określenia. Z jednej strony nie ma w niej typowej akcji, wybuchów czy pościgów, ale z drugiej coś w tej historii trzyma nas przy sobie i każe zostać, śledzić dalsze losy bohaterów. Opisane jest tu zwykłe życie – spotkania z przyjaciółmi, praca, relacje międzyludzkie. Ale jest ono nieco okrojone i przedstawione oczyma osób pokrzywdzonych przez los. A tym samym – ciekawe.

Każdy z przedstawionych tu bohaterów ma swoją własną historię. Tutaj nawet imiona dla szczeniąt są nieprzeciętne! W końcu pies o dumnym przydomku Hawk Stravinski nie paraduje w co drugim ogrodzie sąsiadów.

– Zapytała jak powiedzieć kocham [w języku migowym], a wtedy przeliterowałem jej twoje imię (...)

– I co, mała teraz będzie chodzić i mówić do wszystkich „Bree cię”?

Bree niestety nie do końca zdobyła moją sympatię. Fakt "nie była najgorsza" i chwilami naprawdę ją lubiłam. Ale jednocześnie często chciałam zaciągnąć ją do jakiegoś ciemnego kąta i wygarnąć wszystko to, co robiła źle. Miałam też dość jej głupich tekstów rzucanych co parę stron. Jednak nie ma tego złego, co by na dobre nie wyszło – Bree miewała też dobre poczucie humoru, dzięki któremu na moich ustach pojawiał się chociaż przebłysk uśmiechu. Dlatego końcowe podsumowanie dla jej postaci będzie po prostu stwierdzeniem „neutralna”.

Przez długi czas nie potrafiłam zrozumieć, dlaczego wszyscy tak kochają Archera. Aż w końcu przeczytałam [Bez słów] i pojęłam wszystko. Chociaż w tym przypadku wystarczyło tylko parę stron, żeby oddać temu bohaterowi swoje serce. Uroczy, słodki chłopiec zamknięty w powłoce dorosłego człowieka. Samotny. Przez tyle lat odizolowany od innych, a jednak silny. Nie umie odnaleźć się w świecie, nie potrafi uporządkować swoich emocji. Brzmi trochę jak opis małego, jeszcze ślepego szczeniaczka? Być może tak. Ale Archer nim nie jest. Archer to po prostu Archer.  Chyba nie da się go nie kochać.

Wujek zwierzył mi się kiedyś, że wszystkie zwierzęta na naszej działce to pracujący dla niego szpiedzy, w związku z czym nadał im odpowiednie imiona. Jej pełny pseudonim brzmi: Kitty Storms. Wyszkolono ją w służbie wywiadu zagranicznego federacji rosyjskiej. A teraz pracuje dla mnie.

Wracając jednak do stylu autorki – to fakt, spodziewałam się czegoś lepszego. A jednak nie mogę narzekać na opisy emocji bohaterów. Nie mogę narzekać na ich dowcipy, które naprawdę są świetne. Dlatego powinnam sprostować – styl autorki jest naprawdę dobry i prosty, ale chwilami spodziewałam się czegoś lepszego.

Na zakończenie wspomnę o ogromnych plusie dla [Bez słów]. Jak zapewne można się domyślić, jest to motyw porozumiewania się bez użycia mowy. Językiem migowym. Do tej pory jestem zachwycona wprowadzeniem takiego motywu w powieść. Jest po prostu… idealny.

Ale skoro już mówimy o plusach, to przyszedł też czas na minus. Co nie spodobało mi się w książce? Wątek erotyczny. Wydawał mi się być po prostu wepchnięty niepotrzebnie między strony. Jestem zdania, że bez niego powieść mogłaby być po prostu genialna. Bo gdyby pominąć wszystkie te kipiące pożądaniem sceny, powstaje historia nieśmiałej z początku miłości, która przeradza się w żar. I nie chodzi tu o doznania cielesne, nie chodzi tu o wygląd, nie chodzi tu o słowa. Można wręcz śmiało stwierdzić, że główną rolę odgrywa tu właśnie brak słów. Cisza.

Podsumowując:

[Bez słów] jest naprawdę świetną powieścią, którą jednak psuje nieco wątek erotyczny. Nie będzie to jednak stanowić problemu dla zwolenniczek opisów cielesnych doznań, a ich przeciwnicy mogą przymknąć nieco oko i cieszyć się piękną historią, świetnymi wypowiedziami bohaterów i samą postacią Archera, którego głos jest najcudowniejszym dźwiękiem na świecie.  

Moja ocena: 

Za możliwość przeczytania serdecznie dziękuję wydawnictwu Otwarte i Wiktorii z Tysiąc Żyć Czytelnika!
Książka ma zaszczyt brać udział w wyzwaniu Przeczytam 52 książki w 2016 roku.

Psst, darmowy fragment książki można przeczytać tutaj.