Córka zjadaczki grzechów oczami Królika

Autor: Melinda Salisbury

Tytuł: "Córka Zjadaczki Grzechów"

Oryginalny tytuł: "The Sin Eater’s Daughter"

Tom: I

Seria: Córka Zjadaczki Grzechów

Wydawnictwo: Zielona Sowa

Ilość stron: 336

Twój dotyk zabija.

Nie możesz dotknąć nikogo, nie czyniąc mu krzywdy. Koniec z przytulaniem, koniec z trzymaniem za ręce, koniec z uściskami dłoni na powitanie. Ludzie na twój widok odsuwają się, nie chcąc mieć z tobą do czynienia. Boją się ciebie. Ciebie i mocy, jaką posiadasz jako Dauen Wcielona, córka bóstw, która ma przynieść pokój i szczęście.

Tak właśnie żyje Twylla, tytułowa córka zjadaczki grzechów. Jako dziecko musiała wybrać swoje przeznaczenie pomiędzy pójściem w ślady matki a pomocą królestwu Lorelei jako Dauen Wcielona, którą się okazała. Bez dłuższego zastanowienia wybiera to drugie, pozostawiając swoją siostrę jako następczynię miejscowej znachorki. Jej domem staje się teraz zamek, jej matką królowa, a jej nowym narzeczonym – książę Merek.

Posada Dauen wiąże się jednak z dużym brzemieniem, albowiem musi ona każdego miesiąca przyjmować porannicę, silną truciznę, która ma udowadniać, że dziewczyna wciąż znajduje się w łaskach bogów. Oprócz tego wymierza sprawiedliwość zdrajcom Lorelei, dotykając ich i obserwując moment ich śmierci w męczarniach. Twylla nie jest z tego faktu zbytnio zadowolona, zwłaszcza odkąd musiała zabić swojego przyjaciela, Tyrka. Jednak takie właśnie jest życie Dauen. Przecież to właśnie ona jest wybraną.

Tak właśnie wygląda życie Twylli, dopóki jeden z chroniących ją strażników nie rezygnuje. Na jego miejsce pojawia się Lief, który przewraca dziewczynie w głowie i to nie tylko swoim wyglądem i charakterem, ale także prawdą.

„Córkę zjadaczki grzechów” przeczytałam tylko i jedynie dzięki jej obecności w sopockiej bibliotece. Szczerze mówiąc nie miałam zbyt wielkiej ochoty na czytanie czegoś, co nie miało mocnej, pozytywnej opinii, zwłaszcza, że stosik moich książek do czytania ciągle piętrzy się i piętrzy. Nie żałuję tego, że sięgnęłam po nią, ani tego, że ją przeczytałam, a moje uczucia co do niej są mieszane. Po kolei…

Akcja rozgrywa się w średniowieczu, mojej ukochanej epoce historycznej. Podczas czytania mogłam wyczuć świetnie wykreowany przez autorkę świat, w który to zgrabnie wpleciono ideę magii i miejscowych tradycji takich jak na przykład osoba Zjadaczki Grzechów, która zresztą była wspaniałym pomysłem na urozmaicenie książki.

Jak to bywa więc w powieściach rozgrywających się w tym czasie, mamy tutaj rodzinę królewską, odporną na dotyk Twylli, dworzan, lordów i służących. Nic specjalnego, a jednak dodanie do tego wspomnianej już wcześniej Zjadaczki Grzechów czy legend dotyczących upadłego kiedyś królestwa dodają całości smaku, dopełniają ją. Właśnie te dodatki spodobały mi się najbardziej – intrygujące i ciekawe.

Jedyną większą wadą książki jest chyba podobieństwo do innych serii, takich jak „Dotyk Julii”, gdzie główna bohaterka również zabijała dotykiem czy „Czerwonej królowej” z wizerunkiem okrutnej władczyni, co mi osobiście nie przeszkadzało, jednak dla innych mogłoby być pretekstem dla obniżenia oceny ogólnej.

Bohaterowie „Córki zjadaczki grzechów” są różnorodni. Mamy tutaj podróżującego przez spory czas księcia, królową z obsesją na punkcie władzy, Twyllę z poczuciem winy czy też Liefa, nowego strażnika Dauen. Oprócz nich występują również postacie drugoplanowe, które jednak nie odgrywają większej roli w akcji, nie są także zarysowane zbyt mocno na tle całości, dlatego też nie poświęcałam im zbyt wiele uwagi.

Twylla z początku przypadła mi do gustu. Albo inaczej – nie irytowała mnie. Jakoś w połowie książki miałam ochotę przywalić jej z łopaty, na końcu uratowała się od wrzucenia jej ciała na taczki. Plus za to, że nie jest głupiutką bohaterką, która myśli tylko o miłości, jednak jestem zdania, że zakochanie się przyszło jej zaskakująco szybko. Tym bardziej, że nie opisano tu objawów zauroczenia – po prostu w pewnym momencie okazało się, że tak naprawdę to kogoś kocha. Pozostaje tylko dziękować za jej zachowanie pod koniec książki.

Księcia Mereka nie polubiłam, ale też nie znienawidziłam. Chwilami wydawał się uroczy, innym razem wpadał w depresję i stawał się jakiś dziwny. Z kolei Lief… hm. Jest naprawdę świetnym bohaterem i przytulałabym go mocno, gdyby nie końcówka, która sprawiła, że w sumie nie wiedziałam, co o nim myśleć.

Styl autorki jest prosty i zrozumiały, jednak chwilami gmatwałam się w całej tej historii. Średniowieczny świat dodaje tajemniczości, akcja rozwija się w miarę czytania, aż w końcu osiąga kulminację pod koniec, po czym opada, przechodząc w epilog owiany aurą intrygi. Muszę przyznać, że czekam na drugi tom pomimo niektórych wad, jakie posiada książka. Nawet, jeśli występuje w niej coś na kształt trójkąta miłosnego, który tak naprawdę nim nie jest, a Twylla potrafi czasem zirytować.

Podsumowując:

„Córka zjadaczki grzechów” to książka warta przeczytania, ale nie należałoby przyklejać do niej naklejki z priorytetem, gdyż są powieści lepsze od niej. Średniowieczny świat jest dobrze wykreowany, a idea Zjadaczki Grzechów i legendy o Śpiącym Księciu idealnie wpasowują się w całość, dodając intrygi i tajemniczości. 

Moja ocena: 

Książka bierze udział w wyzwaniu Przeczytam 52 książki w 2016 roku!