Playlist for the dead oczami Królika

Autor: Michelle Falkoff

Tytuł: "Playlist for the dead. Posłuchaj, a zrozumiesz"

Oryginalny tytuł: "Playlist for the dead"

Tom: -

Wydawnictwo: Feeria Young

Ilość stron: 272

Pokłóciłeś się z kumplem.

Tyle że to nie była normalna kłótnia, nie był to popularny foch, który mija szybko. To coś poważnego. Wiedziony wyrzutami sumienia udajesz się do skłóconej z tobą osoby z poczuciem skruchy. Okazuje się jednak, że kumpel już nigdy ci nie wybaczy. Nigdy też z tobą nie porozmawia. Dlaczego?

Bo jest trupem.

Jego śmierć była samobójstwem. Nie wiesz, co ze sobą począć. Cały czas wyrzuty sumienia ścigają cię jak wściekłe psy, gotowe zagryźć na śmierć. Po jedynym kumplu pozostaje tylko składanka muzyczna, którą zostawił specjalnie dla ciebie.

Posłuchaj, a zrozumiesz.

Właśnie. Czy po wysłuchaniu playlisty wszystko stawało się takie proste i przejrzyste jak woda prosto ze źródła? I czy po lekturze książki Michelle Falkoff byłam zadowolona?

Cóż. Przeczytaj, a zrozumiesz.

Sam jest inny. Ma tylko jednego przyjaciela, Haydena, który opuszcza go zaraz po wczorajszej imprezie i kłótni. Musiało wydarzyć się na niej coś ważnego, to fakt. Jednak… co? I czy śmierci przyjaciela był winny nasz główny bohater? A może ktoś inni? Grupka podejrzanych staje się w miarę czytania coraz większa. Pozostaje pytanie, które częściej dotyczy kryminałów: kto jest zabójcą? Kto był ostatnim gwoździem do trumny Haydena, popychając go do samobójstwa?

Książka rozpoczyna się z mocnym tupnięciem. Śmierć. Samobójstwo. Rozpacz po stracie przyjaciela. A potem wszystko powoli spowalnia. Życie płynie swoim rytmem – w końcu przyrodę nie obchodzi fakt, że Hayden zniknął z tego świata. Sam żyje dalej, borykając się z wieloma pytaniami kłębiącymi się w jego głowie. Na pogrzebie kumpla poznaje Astrid, tajemniczą dziewczynę, która okazuje się znać Haydena. Jednak… dlaczego Sam nigdy wcześniej o niej nie słyszał? Czyżby Hayden zataił przed nim jakieś tajemnice, które wziął ze sobą do grobu?

Szczerze mówiąc, mam do tej książki mieszane uczucia. Z jednej strony podoba mi się, z drugiej nie widzę w niej nic specjalnego. Wiele osób naprawdę ją polecało i uznawało za świetną, mnie zachęcił opis z tyłu książki. Dlatego też podczas wizyty w Empiku wybór padł właśnie na tę pozycję. Kiedy teraz tak nad tym myślę – wolałabym przygarnąć inny tytuł.

Styl autorki jest lekki, a jednocześnie chwilami potrafi przytłoczyć. Mamy tutaj tajemnicę, do której rozwiązania dążymy w trakcie lektury. Każdy rozdział naznaczony jest piosenkami ze składanki, które są dla nas wskazówkami w zagadce śmierci Haydena. Nie każdemu muszą się one podobać, bo gusta muzyczne mamy różne. Osobiście była ona dla mnie trochę… obojętna. Nie polubiłam jej, ale też nie znielubiłam. Chwilami nie mogłam zrozumieć, dlaczego wcześniej tak bardzo cieszyłam się z upiększenia książki tytułami piosenek do odsłuchania.

Bohaterowie nie byli jacyś szczególnie niezwykli. Sam, outsider, fan gier video i komiksów czy też Astrid, tajemnicza piękność o dziwnym stylu ubierania się, skrywająca parę tajemnic. Niektóre z postaci drugoplanowych miały swoją historię, niektóre jedynie jej zarys, jednak nawet one nieszczególnie mnie zachwyciły.

Akcja w książce też nie jest jakoś szczególnie wybuchowa. Raz  na jakiś czas pojawi się jakaś sytuacja, która wybudza nas z tego otępienia, które może powstać przy czytaniu o Samie czy jego wyrzutach sumienia.

Na swoje usprawiedliwienie co do niezbyt przyjaznego nastawienia do tworu Michelle Falkoff mam [Wszystkie jasne miejsca], które przeczytałam jakiś czas wcześniej. W obydwóch pozycjach znajdziemy motyw samobójstwa i miłości. Jednak ujęcie go przez Jennifer Niven podobało mi się o wiele bardziej.

Sam pomysł na powieść nie jest zły. Samobójstwo, ostatnio często poruszane w literaturze, standardowo miłość, ale również tajemnica. Jednak książka chwilami przypominała mi typową, amerykańską pisaninę. I to było trochę przykre. Ale może tylko ja miałam takie wrażenie?

Podsumowując:

[Playlist for the dead] nie jest złe, jednak czegoś mi w tej książce brakuje. Jeśli chodzi o styl – nie ma się do czego przyczepić, jednak zakończenie mnie nie usatysfakcjonowało. Niektórych może także odstraszać cena – blisko trzydzieści trzy złote za niecałe trzysta stron? Gdybyście mieli wybierać pomiędzy powieścią pani Falkoff, a przykładowo [Wszystkimi jasnymi miejscami], zalecam tę drugą pozycję! Bez najmniejszego wahania!

Moja ocena: 

Książka ma zaszczyt brania udziału w wyzwaniu Przeczytam 52 książki w 2016 roku!

***