BLUSZCZOWA MASAKRA, czyli co mnie denerwuje... #1

 Cześć. :)

Wielu z nas ma sporo do zarzucenia wydawnictwom, jednak boimy się mówić o tym głośno. Boimy się reakcji spowodowanej naszą wypowiedzią i możliwej burzy, jaka może wystąpić po danych słowach. Czasami jednak warto wtrącić swoje trzy grosze. Jakby nie patrzeć to my, czytelnicy, dajemy im pracę poprzez kupowanie książek z ich nakładu. Wydawnictwa są uzależnione od naszych decyzji, przez co starają się jak mogą, by zaspokoić nasze pragnienia. Tylko czasami zasada „nasz klient – nasz pan” idzie w odstawkę. A jakie są tego konsekwencje?

Dlatego też pomyślałam o kolejnym cyklu na naszym blogu. Będzie to BLUSZCZOWA MASAKRA, gdzie będę bić po łapkach nie tylko wydawnictwa, ale również inne grupy związane z literaturą. Każdy z wpisów będzie pracą zbiorową. Tak, dobrze przeczytaliście. Czemu mam być taka egoistyczna i sama wykrzykiwać wszelkie żale? Przecież wy – bluszczowi czytelnicy – pozwalacie nam istnieć, dlatego też wasze sugestie będą brane pod uwagę. A jak? Zanim zacznę tworzyć kolejny wpis, to opublikuję post na naszym fanpage z pytaniem, co was irytuje w danym temacie. Wtedy będziecie mieli ogromne pole do popisu. Wiadomo, że nie użyję wszystkiego, bo wtedy mogłabym napisać książkę, aczkolwiek taka wspólna idea jednoczy, prawda?

Dobra. Przestaję marudzić i przystępuję do przedstawienia wszelkich zarzutów.

Jesteście gotowi na BLUSZCZOWĄ MASAKRĘ? :)

W tym miejscu chciałabym podziękować każdemu, kto przyczynił się do rozwinięcia listy zarzutów wobec wydawnictw. Jesteście niezastąpieni! :)

Podoba ci się jakaś seria? Jaka szkoda, że nie poznasz kontynuacji losów swojego ukochanego bohatera lub zakończenia jego historii...

Chyba nie ma nic gorszego od sytuacji, kiedy natrafiamy na genialną serię i – z niecierpliwością – wyczekujemy informacji o wydaniu kolejnego lub ostatniego tomu. Miesiące od wyjścia zagranicznej wersji mijają, a my co rusz odświeżamy zapowiedzi danego wydawnictwa. I cisza. Później dowiadujemy się, że nie ma co liczyć na poznanie dalszego ciągu czy końca historii w naszym języku. Powód? Zawsze jest ich wiele: słaba sprzedaż, zbyt niskie zainteresowanie serią, brak pieniędzy na wykup kopii i tłumacza... A gdyby wydawnictwa inwestowały w reklamę? Jest wiele serii, które miały ogromny rozgłos, a jakość ich fabuły jest gorsza od szarego papieru toaletowego i – jakimś cudem – się wybiły. Tylko po co wykładać pieniądze na to, skoro można promować coś znacznie lepszego? Co z tymi perełkami, co teraz sterczą na półkach z wyprzedaży i tęsknią za rodzeństwem? Owszem – to ogromna radość wyrwania czegoś za grosze, jednak co z tego, gdy nie możemy nacieszyć się dalszą fabułą? Możecie krzyczeć: KUP SOBIE ORYGINALNĄ WERSJĘ I PRZESTAŃ BRZĘCZEĆ, lecz nie wszyscy są poliglotami. PRZECZYTAJ SOBIE AMATORSKIE TŁUMACZENIE! Nie, podziękuję. Szanuję pracę ludzi, którzy godzinami ślęczą nad tekstem i dzielą się swoją ciężką pracą, jednak jakby nie patrzeć to jest wspomaganie piractwa. Także pozostaje pisanie petycji i walczenie o to, co najlepsze! Tylko jak to zacząć...

Dobra, dobra... Wydamy tę książkę, ale podzielimy ją na kilka części. Co ty na to?

I tak źle, i tak niedobrze. W końcu dostajemy to, co chcieliśmy, ale dlaczego mamy za to płacić podwójnie? Dlaczego wydawnictwa tną książkę na pół i wydają oddzielnie? To nie jest po to, aby podsycić naszą ciekawość, gdy są one wydawane z półrocznym odstępem. Nazwę tę rzecz po imieniu: tutaj chodzi o zysk! To jasne, że każdy pragnie zarobić, ale żeby tak żerować na ludziach? To już firmy kosmetyczne idą naprzeciw konsumentom i tworzą żele pod prysznic, które są również balsamem do ciała. A szampony i odżywki w jednym? Wiem, że jedno wydawnictwo tak podzieliło jedną genialną serię i – zamiast sobie pomóc – to książki (znowu) trafiły na półki z wyprzedażami. I się nie dziwię, bo kiedy dodamy do siebie ich normalne ceny to za tę samą kwotę na pewno nie spotkalibyśmy tej powieści w jednym kawałku. Zrozumiałabym, gdyby jeszcze zmieniono szatę graficzną, ale ostała taka sama. Jedyne, co zmienili, to cyfrę przy zaznaczeniu części. Ciekawie, prawda? A co z odwrotnością? Ogromne tomiszcza, które bez problemu można podzielić na dwie części lub są składanką danej trylogii. To całkiem miłe, że mamy więcej tekstu na miejscu, ale nie wtedy, gdy książka próbuje wyrwać nam ręce lub nas przygnieść. Owszem – takie wydania są znacznie tańsze (a już wcześniej wspominałam co nieco o tym diabelstwie), ale bądźmy szczerzy... jesteście w stanie czytać taką powieść w środkach transportu albo na plaży? Obstawiam, że w samolocie płacilibyśmy za nadbagaż. Takie papierowe ciężarki mają swoje plusy, ale również sporo minusów. Jak widać – w żaden sposób nie jesteśmy w stanie dogodzić wszystkim w jednym stylu.

Błędy w tekście? E tam – przecież przeszedł korektę, więc powinno być dobrze.

Nikt nie jest nieomylny. Doskonale zdaję sobie z tego sprawę, bo sama nie jestem idealna. Tylko kto lubi czytać książki, gdzie co rusz natrafiamy na literówki lub – co gorsza – błędy ortograficzne? Z tym pierwszym spotykam się dość często. Mam wrażenie, jakby to był wirus unoszący się w kręgu wydawniczym i atakował jedynie ludzi zajmujących się korektą. A kiedy dość mocno zagnieździ się w ciele takiej osoby, to wtedy nastają jeszcze gorsze rzeczy... Do tych powikłań należy ten drugi przykład, ale można jeszcze dopisać takie przykłady, jak: dialogi przerobione na zwykłe akapity (i/lub odwrotnie), znaki interpunkcyjne bawiące się w chowanego, częste zmiany imion bohaterów... Czy jest jakieś antidotum na to wszystko? Szczerze polecam poddawać tekst korekcie nie jednej, a kilku osobom. Wiadomo, że jedna osoba nie wyłapie wszystkiego, a co dwie głowy, to nie jedna. Tak, wiem – dodatkowy koszt, bo trzeba opłacić kolejnych pracowników. Tylko czy nie warto wyjść naprzeciw czytelnikom i rozpieszczać ich czymś dopracowanym?

Wydaliśmy wcześniejsze części w miękkiej oprawie? Wydajmy następną tylko w twardej!

Oto kolejna zmora każdego książkoholika. Kolekcjonujemy sobie jakąś serię i tu bach – jedna część odstaje od pozostałych. Aż mamy ochotę wziąć daną półkę i stłuc tego, kto tak zgrzeszył. A to nie jedyna zmora związana z oprawą. To samo tyczy się wielkości tytułu na grzbiecie czy też szaty graficznej. Nie ma to jak szał ciał na filmowe wersje okładek i porzucanie ich pierwotnych wersji (które zazwyczaj są najlepsze). Aż chce się zapłakać. Dorzućmy jeszcze smaczek, kiedy pierwszy tom wydają z wymyślną okładką, a przy drugim stwierdzają, że oryginalne są lepsze i to właśnie one zdobią książki. Ale czemu porzuciliście tamten koncept, skoro był dobry? Czyżby nie było pomysłu na coś świeżego? Weźmy przykładowo trylogię {Dotyk Julii}. Aktualnie mamy do czynienia z poprawną wersją graficzną i nic się nie wyróżnia, ale wiele osób posiada ten magiczny pierwszy tom, gdzie widnieje baletnica, kiedy na pozostałych częściach mamy już oczka w fantazyjnych kombinacjach? Mam specjalnie kupić raz jeszcze [Dotyk Julii], aby się dopasować? Tak, wiem, wiele razy wspominałam, że nie patrzę na tę sferę, aczkolwiek chyba nikt nie lubi, jak mu coś psują. A ja czuję się tak, jakbym zawaliła sprawę i nie poczekała, aż dadzą mi tę drugą wersję. I na pewno jest jeszcze sporo osób, które podzielą moje zdanie.

Pierwotny tytuł książki nie wpada w ucho? Zaradzimy temu poprzez... jego zmianę!

Jak często przeklinaliśmy wydawnictwa za to, że mają w nosie pierwotny tytuł książki i tworzą swój własny, „oryginalny”? Wiele razy spotykałam się z opiniami, gdzie zbulwersowani czytelnicy wytykali tę taktykę palcami. Przecież przetłumaczenie oryginału bywa proste i zazwyczaj trafione. Ale co, jeśli nie brzmi on zbyt dobrze? Przecież to ma być chwytliwy tytuł, a nie coś, co przejdzie bez echa. Jeżeli jeszcze jest on powiązany z tematyką, to po jakimś czasie ten grzech zostaje odpokutowany. Tylko jaka ma być reakcja, gdy tytuł ma z książką tyle wspólnego co pies z czekoladą (drobna informacja – czekolada dla tych czworonogów jest trucizną). To strzał w kolano!

Wiecie może, że przy pierwszym wydaniu książki „Love, Rosie” pani Cecelii Ahern spostrzeżemy na okładce napis „Na końcu tęczy”? Zdecydowanie ten pierwszy wspomniany przeze mnie tytuł brzmi znacznie gorzej, ale co ja tam wiem... Ważne, że na plakacie ekranizacji wygląda tak dostojnie...

Pytasz o współpracę z nami? Chyba żartujesz!

Bywa taki moment w życiu recenzenta, że postanawia on napisać do wydawnictwa. W wiadomości nie zostawia oszczerstw w stronę danego producenta książek. Chodzi mu raczej o chęć współpracy. Chyba nie muszę tłumaczyć, w jakim sensie miałaby się odbywać, prawda? Taki rozochocony człowiek pisze kilka pozytywnych zdań o sobie (a nie każdy potrafi je napisać – wiem to z doświadczenia), zostawia adres swojego zakątka w sieci oraz – co najważniejsze – opisuje, dlaczego to właśnie do nich napisał, a nie do tych z sąsiedniego podwórka. Po setnym sprawdzeniu zawartości maila wysyła go w świat. Mija dzień. Miesiąc, pół roku... Cisza.

Rozumiem, że można nie mieć czasu lub – co gorsza – mail zaginie wśród tysięcy podobnych wiadomości. To zrozumiałe, bo przecież też tak bywa, ale jak dana osoba widzi znaczek „przeczytane” i zero odpowiedzi? Jak nie potrzebujecie nikogo do współpracy to po prostu odpiszcie, że tymczasowo nie prowadzicie rekrutacji w tym zakresie. Wtedy recenzent nie będzie was bombardować wiadomościami co kilka dni, a wy nie klikniecie oznaczenia SPAM przy jego adresie.

W tej części to już wszystko. Mam nadzieję, że ten wpis Wam się spodobał i nie pozostanie mi nic innego, jak kontynuowanie tej serii. A jeżeli o dalszych częściach mowa, to aktualnie na naszym fanpage możecie co nieco popsioczyć na autorów. To jak? Odważycie się zabrać głos w tej sprawie? ;)

***