Wyśnione miejsca oczami Patrycji

Autor: Brenna Yovanoff

Tytuł: Wyśnione miejsca

Wydawnictwo: Otwarte (Moondrive)

Ilość stron: 357

Chyba każdy z nas ma co najmniej dwie twarze. Każdy z nas posiada swoją ciemną i jasną stronę, wady oraz zalety. To właśnie one nas tworzą, kształtują nasz charakter. Nie dogodzimy nim każdemu, dlatego też znajdują się ludzie, którzy nas lubią, jak i ci, którzy czują do nas wręcz przeciwne emocje. Takie już jest życie.

Mimo wszystko staramy się jednak przez cały czas zachować jedną formę – jesteśmy sobą. Nieważne, kto znajduje się obok nas, w jakiej sytuacji jesteśmy. Nie stajemy się kimś innym. Nie stwarzamy drugiego „ja”, odpowiedniego dla otoczenia. Zdarza się założyć maskę, aby ukryć swoje uczucia. Ale i ona w końcu opada, a my wracamy do własnej rzeczywistości.

U Waverly jest jednak inaczej. Dlaczego? Są dwie Waverly, jak mówi opis z tyłu okładki. Ta grzeczna, poukładana, mądra oraz tajemnicza, która nigdy nie śpi. Jest też dwóch Marshallów – nieokiełznany, lubujący się w ziemskich przyjemnościach bad boy oraz wrażliwy chłopak.

Co takiego może połączyć tych ludzi? Fakt, mają coś wspólnego. Obydwoje coś ukrywają, udają kogoś, kim nie są. Ale oprócz tego mogłoby się wydawać, że ich światy są zbyt różne, aby mogły się ze sobą połączyć.

Jak więc jest z tymi [Wyśnionymi miejscami]? Czy piękna okładka oznacza piękną treść? Czy powieść ta zasługuje na wielką popularność, jaką cieszyła się w ubiegłym roku? A może tak naprawdę musiałam zawieść się na tytule, na który czekałam tak długo?

Chyba każdy książkoholik spotkał się z tym tytułem chociaż raz. W ubiegłym roku naprawdę trudno było się z nim nie zderzyć. Pojawiał się wszędzie – na portalach społecznościowych, blogach, booktube… Zyskał sporą popularność. Ale czy zasłużoną? Moim zdaniem nie do końca.

Książka nie jest zła. Pomysł wydaje mi się całkiem oryginalny, jednak podobny motyw kojarzę z powieści [Spojrzenie elfa], nawet jeśli czytałam ten tytuł dość dawno temu.

Mimo wytężania swojego umysłu do tej pory nie potrafię zrozumieć, jak to było z tymi spotkaniami w snach. Magia? Wyobrażenie? Z jednej strony było to jak sen, ale z drugiej… przecież pamiętali to wszystko, byli materialni, mogli nawet przenosić różne przedmioty. Dlatego pytam… co? Jak? Czy tylko ja tego nie rozumiem?

Styl autorki jest w porządku, ale muszę przyznać, że chwilami mnie nudził. Z drugiej strony pojawiały się też dobre myśli i cytaty, co można uznać za plus. Powieść pisana jest z dwóch perspektyw – Waverly i Marshalla. Dzięki temu możemy poznać punkt widzenia każdego z nich. Mi osobiście bardziej podobały się rozdziały pisane przez Marshalla. Były jakieś… prostsze, miały chyba mniej skomplikowanych przemyśleń.

Prawo doskonałości. Wrażenie, jakie wywołujemy, jest odwrotnie proporcjonalne do tego, co ludzie wiedzą na nasz temat.

Autorka miała parę naprawdę dobrych pomysłów. Podobał mi się koncept ściany zwierzeń w szkolnej łazience. Był ciekawy, a wydarzenia z nią związane potrafiły zaskoczyć.

Akcja nie jest tutaj szalonym rollercoasterem, nie pędzi ku końcowi. Byłabym skłonna do stwierdzenia, że raczej powoli do niego spaceruje. W większości przypadków Brennie Yovanoff nie udało się mnie zaskoczyć. Ale muszę przyznać, że parę razy zdołała mnie zadziwić.

Jeśli chodzi o postacie, nie polubiłam nikogo. Mój stosunek do bohaterów był zazwyczaj neutralny. Waverly czasem irytowała mnie swoim zachowaniem, niekiedy zastanawiałam się, dlaczego wciąż utrzymuje tę swoją maskę. Z kolei Marshall… niech mi ktoś wytłumaczy, jak można zakochać się w pęcherzach na nodze. Tu aż prosi się o podniesienie głosu przy opowiadaniu o tym! Bo „zdawały się być oknem do ciebie”? Czy tylko mnie to lekko bulwersuje? Poza tym cały czas trzymał się tylko tego, że ma problemy. Ale zamiast je zwalczyć, postanowił poradzić sobie z nimi za pomocą alkoholu i innych używek. Czy jest lepsze rozwiązanie? Brawa dla Marshalla Holta za błyskotliwość umysłu!

Wśród drugoplanowych bohaterów nie ma chyba nikogo szczególnie wartego uwagi. Może Autumn – na tle szarej historii tej książki ona była chyba jedyną barwną plamą. Nieco więcej pojawiała się tu przyjaciółka Waverly, która przyprawiała mnie o nerwy. Po prostu nie polubiłam tej kobiety. Wydawała mi się taka sztuczna. A to, co zrobiła pod koniec książki… Nie zaskoczyło mnie to. Przeczuwałam, że tak będzie.

Książka porusza temat ukrywanie prawdziwego ja czy też problemów rodzinnych. Moim zdaniem nie jest to zrobione dobrze, czegoś mi tam brakowało. Mamy tu też wątek miłosny, na którym opiera się w sumie cała powieść. Nie jest poprowadzony źle, ale naprawdę nie potrafiłam czasem zrozumieć uczuć bohaterów. Bo w jednej chwili się nie kochają, ale w następnej już tak. Jakby trafiła w nich strzała amora i nagle obudzili w sobie te wielkie pokłady uczucia.

Ogólnie przez większość czasu czułam, że czegoś nie rozumiem. A to chyba nie za dobrze świadczy o książce.

SadisticWriter z bloga Zniewolone Treścią stwierdziła kiedyś, że [Wyśnione miejsca] to bardzo przeciętna powieść w ładnym opakowaniu. I całkowicie się z nią zgadzam. Przyciąga czytelników do siebie za pomocą cudownej okładki, aby potem przynieść im rozczarowanie. Ale kto wie, może Wam się spodoba?

Podsumowując:

[Wyśnione miejsca] to w moim odczuciu lektura, której raczej nie poleciłabym nikomu, gdyby spytał o dobrą książkę. Jest tu parę dobrych elementów, aczkolwiek przeważają nad nimi wady. Irytujący jest tutaj absurd, o którym już wspominałam przy okazji Marshalla oraz jego miłości do pęcherzy. Cieszę się, że jednak nie dałam skusić się na piękną okładkę i nie zakupiłam własnego egzemplarza. 

Moja ocena: