BLUSZCZOWA MASAKRA, czyli co mnie denerwuje... #2

Hej,

Już od dość sporego okresu nosiło mnie do stworzenia kolejnej odsłony Bluszczowej Masakry, lecz każdy rozpoczynany temat otrzymywał zaledwie parę zdań i... umierał. Pozostawał taki niedokończony w pliku tekstowym, czekając na to, aż łaskawie do niego powrócę. I kiedy już prawie wyrywałam włosy z głowy z powodu swej bezsilności przypomniałam sobie pewien komentarz pod moją recenzją książki Alka Rogozińskiego. Gdyby bajki stały się rzeczywistością to w tamtym momencie nad moją głową zabłysnęłaby słynna żaróweczka! Moja irytacja tamtą sytuacją powoli wyprowadzała mnie z równowagi, jednakże po tylu dniach zamęczania się nią pomyślałam sobie: Ola, masz przed sobą idealną inspirację. Ogarnij cztery litery i pisz! I tym oto sposobem jestem ogromnie szczęśliwa, ponieważ mogę Was zaprosić na...

Ten wpis jest obrośnięty trującym bluszczem, dlatego wchodzicie na własne ryzyko!

JA MAM DYSLEKSJĘ, A WIĘC MAM PRAWO POPEŁNIAĆ BŁĘDY!

Zdarza mi się trafiać na blogi, gdzie aż się roi od toksycznych błędów językowych. Sfery interpunkcyjnej wolę nie ruszać, bo sama w niej nie bryluję, ale kiedy tylko widzę wyrażenia, typu „po za tym”, „w niebo wzięty”, „po nad” czy uwielbiane przez wielu „na prawdę” to mną telepie. Rozumiem, że w wielu przypadkach przeglądarki oraz pliki tekstowe nie wyłapują takich szkarad, bo normalnie funkcjonują one w słowie pisanym, ale czasami warto się upewnić, czy dana forma naprawdę jest poprawna. Po prostu wystarczy zabawa w ograniczony zasób spacji. Jednakże ogromnie cieszy mnie to, kiedy upomniana osoba szybko koryguje tekst i bierze te uwagi do serca, lecz gdy ktoś zaczyna tłumaczyć się dysleksją... Chwila, stop! Dysleksja to nie wymówka! Żyjemy w takich czasach, gdzie Słownik ortograficzny oraz Słownik poprawnej polszczyzny znajdują się praktycznie w każdym domu, więc warto się z nimi zaprzyjaźnić. A jak już są one dla Was za ciężkie to istnieje opcja odnalezienia danej frazy w wyszukiwarce! Także warto zwracać uwagę na poprawność słów w książkach, bo to także pomaga przyswoić tę wiedzę. Naprawdę poważniej bierze się do serca opinię recenzenta, gdy jest ona starannie napisana. A żeby tak było to koniecznie róbcie korektę przed publikacją czegokolwiek. Nie wyłapujecie błędów? Znam ten ból, bo kiedy czytasz po raz setny jeden fragment tekstu to znasz go na pamięć i mózg ma w nosie wszelkie babole. Wtedy warto poprosić o pomoc zaufaną osobę (której wiedza na temat ojczystego języka jest na dobrym poziomie) lub skorzystajcie z ofert stron internetowych pomagających wyśledzić winowajców. Wystarczy je tylko wyszukać. Oczywiście nie zlikwidują one wszystkich błędów, ale zawsze macie świadomość, że co najgorsze odeszło w zapomnienie.

OPIS KSIĄŻKI DŁUŻSZY OD RECENZJI? A KTO MI ZABRONI?

Każdy, kto ma styczność z moimi recenzjami doskonale zdaje sobie sprawę, że z natury jestem gadułą, która potrzebuje ujścia słów w każdej możliwej formie. Owszem, nieraz bywa uciążliwa, ale chyba przyznacie mi rację, że jest o niebo lepsza od pięciozdaniowej opinii, z której dowiadujemy się... właściwie to czego się z niej dowiadujemy? Praktycznie nic! Przecież nawet streszczenia dwudziestostronicowych lektur szkolnych są znacznie dłuższe! Oczywiście nie nakazuję recenzentom pisania wypracowań na kilkadziesiąt stron, coby tylko recenzja wydawała się dłuższa, bo to nie o to chodzi. Liczy się jakość, a nie ilość, ale czy naprawdę niektórzy nie mają więcej do powiedzenia, prócz „Super, z czystym sumieniem ją polecam!”? Opowiedzcie mi, co czuliście w trakcie lektury. Wystawcie laurkę głównemu bohaterowi lub zmieszajcie go z błotem. Pozachwycajcie się wyimaginowanym światem albo udowodnijcie, że jest on potworny. To tak niewiele, a już pokazuje, jakim kto jest człowiekiem i czego oczekuje on od literatury. Tamte krótkie formy pozostawcie na komentarze, ale zanim skorzystacie z tej rady...

PRZECZYTAM TWOJĄ RECENZJĘ BYLE JAK, COBY WSTAWIĆ BEZSENSOWNY KOMENTARZ. OCZYWIŚCIE NIE ZAPOMNĘ SIĘ PRZY TYM ZAREKLAMOWAĆ!

To właśnie ta zmora spowodowała, że czym prędzej przysiadłam do napisania kolejnej odsłony Bluszczowej Masakry! Ja naprawdę rozumiem, że niekiedy człowiekowi nie chce się czytać opinii innych i rzuca na nie tylko okiem, ale wtedy – na litość boską! - omijajcie okienko „dodaj komentarz” szerokim łukiem! Napiszcie coś, jak tylko zapoznacie się z treścią publikacji, bo jak napiszecie mi tam coś bezsensownego, zostawiając na koniec adres www bloga to uwierzcie mi, że wejdę tam tylko na chwilę. Nie z powodu ciekawości Waszymi wpisami. Odwiedzę daną witrynę, by zapisać sobie ją na czarnej liście. Taka już jestem – nie szanujesz mojego wysiłku włożonego w napisanie recenzji (niekiedy spędzam nad nimi grube godziny) to ja nie mam obowiązku odkrywać tego, co sam masz do powiedzenia. Bo takie reklamowanie się jest dla mnie kpiną w żywe oczy! Osoby, u których komentuję zawsze mogą liczyć na to, że odniosę się do treści wpisu. Wyszłabym na kretynkę, gdybym napisała „Mi także podobała się ta książka i mile ją wspominam”, kiedy recenzja świadczy o tym, że jej autor zdecydowanie nie był z powieści zadowolony. Nic jednak nie przebije tego, kiedy wyłapie wyrywkowe słowa i napisze takie bzdury, że aż ręce opadają. Jak pamiętacie z początku wspominałam o sytuacji związanej z moją opinią [Do trzech razy śmierć] Alka Rogozińskiego, ale nie wyjaśniłam dokładniej, o co chodzi. Otóż pewna osoba wzięła za autora książki... jej głównego bohatera! Zrozumiałabym, gdyby w tekście nie było nakierowań na twórcę powieści, ale ja zawsze, ale to zawsze, mam u góry podstawowe dane, gdzie jak wół jest napisane AUTOR: ALEK ROGOZIŃSKI. Naprawdę brak słów na takie duszyczki. Dlatego też pamiętajcie – jeżeli chcecie kogoś zainteresować swoim punktem widzenia to pokażcie mu, że szanujecie jego pracę. Przysięgam, iż to naprawdę działa!

FIKUŚNE CZCIONKI, KOLORY POWODUJĄCE PODNIESIENIE POZIOMU CUKRU WE KRWI, DODATKI Z INNEJ PARAFII... TO KWINTESENCJA MOJEGO BLOGA!

Nie oszukujmy się – każdy recenzent pragnie, aby jego blog wyglądał pięknie i swoją urodą przyciągał wiele zaciekawionych spojrzeń. Przecież doskonale zdajemy sobie sprawę, że pierwsze wrażenie ma znaczenie. Tym samym korzysta on z wielu możliwości edytowania wyglądu swojego pikselowego zakątka, a wtedy dochodzi do naprawdę przykrych w skutkach konsekwencji.

Doskonale rozumiem, że ktoś może się zakochać w fikuśnej czcionce i zapragnie jej nadużywać, ale czy po dłuższym kontakcie z nią oczy nie potrzebują odpoczynku? Czy odcinające się na jej tle polskie znaki są warte tego zachodu? A dokładając do tego jaskrawe tło posta czy tysiące zbędnych gadżetów po bokach nie szkodzicie blogowi? Ja sama nieraz uciekam z danej strony, gdy umieszczone na niej dodatki zawieszają mi przeglądarkę, a tekst przypomina mi marsz zdezorientowanych mrówek. Możecie wtedy pisać świetnie, Wasze recenzje mogłyby być moim narkotykiem, ale nie przekonam się o tym przez tego typu błahostki. Pamiętajmy o wygodzie potencjalnych czytelników i nie utrudniajmy im możliwości poznania naszego poglądu na dany temat. A jak już koniecznie chcecie posiadać jakiś kolor na blogu czy dany typ czcionki to zastosujcie to w takich miejscach, gdzie wszystko będzie widoczne, ale nie stanie się pretekstem dla oczu, by zażyczyły sobie wcześniejszego przejścia na emeryturę. A jak już nie dajecie sobie z tym rady to możecie poprosić kogoś o pomoc lub znaleźć jedną z wielu szabloniarnię i tam zamówić szatę graficzną z pewnymi wymaganiami. Być może będziecie musieli odczekać trochę czasu, ale obiecuję, że warto się pomęczyć, by później otrzymać cudeńko!

ZBIERAM EGZEMPLARZE RECENZENCKIE NICZYM PANIE LEKKICH OBYCZAJÓW CHOROBY WENERYCZNE. 

Po prostu nie mogę pominąć tego punktu. Jest on na tyle istotny, że gdybym go zostawiła w świętym spokoju to dręczyłyby mnie koszmary senne.

Zapewne każdy z nas zna choćby jednego recenzenta, który to wręcz kolekcjonuje egzemplarze recenzenckie, niezależnie od gatunku. Rozumiem, że raduje go świadomość, iż wydawnictwa obdarzają go kredytem zaufania, ale taka zachłanność prowadzi na złe tory. Taka osoba zaczyna powoli tracić zmysły, bo doba jej się nie wydłuża, a przecież termin goni termin. Wtedy też wszelkie wyimaginowane zdarzenia zlewają się w całość, a przez to nie czerpie się satysfakcji z lektury. A co z tego wynika? Opinie takich recenzentów mogą być zagmatwane, a ich treść robić mętlik w głowie. Niekiedy też – w akcie desperacji – pozwalają sobie oni na kradzież recenzji swoich kolegów po fachu, co już jest przestępstwem! Dlatego też przed podzieleniem się z wydawnictwem swoimi danymi do przesyłki zastanówcie się, czy dany tytuł naprawdę Was ciekawi. Jeżeli ta firma ceni sobie swoich recenzentów to jedna odmowa nie spowoduje przybicia pieczątki przy Waszym nazwisku z napisem SPALONY. A jak przestaną wysyłać propozycje egzemplarzy to cóż... przecież to jeszcze nie koniec świata! Skoro narzucone terminy Wam nie odpowiadają to dlaczego nie kupicie sobie tej książki i nie przeczytacie jej w spokoju? A jak już nie macie pieniędzy na taki zakup to istnieją przecież jeszcze wymiany książkowe organizowane w wielu miejscach (Targi książki, grupy na Facebooku...) czy też możliwość poproszenia bliskich o takowy prezent na urodziny. Zawsze jest jakieś rozwiązanie, nie sądzicie?

Z mojej strony to już wszystko. Mam nadzieję, że dotrwaliście do końca! A teraz chętnie poznam Wasze zdanie na ten temat. Możecie również podsyłać propozycje innych okropieństw nawiązujących do recenzentów, a obiecuję, że spróbuję to wykorzystać w kolejnym wpisie!

Do napisania! :)

POPRZEDNIA CZĘŚĆ: